எங்கிருந்தோ வந்தாள்-01

செக் பண்ணி பார்த்தப்ப, வீட்டு லைன்ல கோளாறு இல்லை. கம்பத்துல தான் ப்யூஸ் போயிருக்கு.
ஃபோன் போட்டா லைன் மேன் வர மாட்டான். போய் ரெஜிஸ்டர்ல எழுதி வைக்கனும்…. என்றேன்.
அவர் வேற ஊர்ல இல்லையே…. ஆஃபீஸ் விசயமா வெளியூர் போயிருக்காரு…. இப்ப என்னங்கப்பா பண்ணலாம்னு கேட்டாள்.
உங்களுக்கு வண்டி ஓட்ட தெரியும்னா என்கிட்டே இருக்கிற எக்ஸெல் சூப்பரை கூட எடுத்துகிட்டு போயிட்டு வாங்க…. என்றேன்.
எனக்கு அங்கெல்லாம் போய் பழக்கமில்லைங்க….. என்றாள்.
அப்ப ஒன்னு செய்ங்க…. நீங்க வேணா என் கூட வாங்க, E.B ஆஃபீஸ்ல போய் எழுதி வச்சுட்டு வரலாம் என்றேன்.
ரொம்ப யோசித்தாள்….
சரி நீங்க இருங்க நானே போய் எழுதி வச்சுட்டு வர்றேன்னு சர்வீஸ் நம்பரை வாங்கிகிட்டு கிளம்பினேன்.
E.B ஆபீஸ்ல போய் எழுதி வச்சுட்டு வந்தேன்.
லைன் மேன் வந்து பாத்துட்டு, கம்பத்துல இருந்து வர்ற வயர் புகைஞ்சு போச்சு, வயரெல்லாம் மாத்தனும்ங்க,
வீட்டுல குடியிருக்கவங்க, நேர்ல வந்து A.E யை பார்த்து கம்ப்ளெய்ண்ட் எழுதி கொடுக்கனும். பணம் கட்ட சொல்வாங்க,
நீங்க பணத்தை கட்டுனதுக்கு அப்புறமா நாங்க வந்து மாத்தி குடுப்போம்னு சொன்னாங்க.
அவள் என்னை பார்த்தாள். சரி வர்றேன் கூட்டி போறீங்களாப்பா…. என்றாள்.
நான் என்னிடம் இருந்த புல்லட்டை கிளப்பினேன். அவளும் என் கூட வந்தாள்.
உரசாம கொள்ளாம கண்ணியமா கூட்டிட்டு போனேன். E.B ஆபீஸ்ல எழுத்து வேலை எல்லாம் முடிஞ்சுது.
அதுக்கே மதியாணம் மூனு மணி ஆயிடுச்சு. நாளைக்கு காலையில வந்து மாத்தி தர்றோம்னு சொல்லிட்டாங்க.
எவ்வளவோ பேசிப் பார்த்தும் பிரயோஜனம் இல்லை.
வயர் ஃபுல்லா மாத்தனும்னா நிறைய நேரம் ஆகும். அப்படியே மாத்துனாலும் இன்னைக்கு கனெச்சன் குடுக்க முடியாது.
அதனால அடுத்த நாள் தான் வருவோம்னு சொல்லிட்டாங்க.
வேற வழியில்லாம திரும்பி வந்தோம். போகும் போது அப்படியே குழந்தைங்களையும் கூட்டிட்டு போயிடலாங்களா என்றாள்.
நானும் சரின்னு சொன்னேன். ஸ்கூல் பஸ் வர்ற வரைக்கும் காத்திருந்தோம்.
குழந்தைங்களை வச்சுகிட்டு, ராத்திரிக்கு கரெண்ட் இல்லாம என்னங்கப்பா பண்றது…? என்றாள்.
நான் ஏற்பாடு பண்றேன் பொறுங்க…. ஆனா ஒன்னு என்னைய அப்பா அப்பான்னு எல்லாம் கூப்பிடாதீங்க என்றேன்.
அவள் அப்படியே என்னைய ஒரு நிமிஷம் பார்த்துகிட்டே இருந்தாள்.
நீ என்னமோ நெனைச்சுக்கன்னு நான் வேற பக்கம் திரும்பிகிட்டேன்.
அவள் புருஷன் கிட்டே ஃபோன்ல என்னமோ பேசிகிட்டு இருந்தாள். ஒரு பத்து நிமிஷம் கழிச்சு ஸ்கூல் பஸ் வந்தது.
ஒரு குழந்தையை முன்னாடி உக்கார வச்சுகிட்டேன்,
இன்னொரு குழந்தையை அவள் மடியில உக்கார வச்சுகிட்டா. வீடு வந்ததும் அவங்களை எல்லாம் இறக்கி விட்டுட்டு,
என் வீட்டுக்கு வந்தேன். மேலே லாஃப்ட்டுல வச்சிருந்த 30 மீட்டர் சில்க் வயரை எடுத்து, மொட்டை மாடி வழியா வயரை
கொண்டு போய், எங்க வீட்டு ப்ளக்குக்கும், அவங்க வீட்டு ப்ளக்குக்கும் கனெக்‌ஷனை கொடுத்தேன்.
அவள் வீட்டுல ஜம்முன்னு எல்லா லைட்டும் எறிய ஆரம்பிச்சுது. அவள் கண்ணுல நன்றி உணர்ச்சி தெரிஞ்சுது.
ரொம்ப தேங்ஸுங்க என்றாள்.
அடுத்த நாள் மத்தியானமா தான் E.B காரங்க வந்தாங்க. அந்தா இந்தான்னு வயரெல்லாம் மாத்திட்டு, கனெக்‌ஷனை
காலையில குடுக்கறோம்னு சொல்லிட்டு போயிட்டானுங்க. இன்னைக்கும் நம்ம வீட்டுல இருந்து தான் கரெண்ட் சப்ளை.
அடுத்த நாள் காலையிலயே அவள் புருஷன் என் வீட்டுக்கு வந்துட்டான். கூடவே அவளும் வந்திருந்தாள்.
ரொம்ப தேங்ஸ்ப்பா…. நீங்க செஞ்ச உதவியை என்னைக்குமே மறக்க மாட்டேம்ப்பா…. என்று வார்த்தைக்கு வார்த்தை
இவனும் அப்பா அப்பான்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சான். எனக்கு ரொம்பவே தர்ம சங்கடமா இருந்துச்சு.
பரவாயில்லை தம்பி, இதுல போய் என்ன இருக்கு. பக்கத்துல இருந்துகிட்டு இதுகூட உதவலைன்னா எப்படின்னு
சமாதாணம் சொன்னேன்.
நீங்க இருக்கறதுனால இனிமேல் நான் பயமில்லாம எங்கயும் போலாம்ப்பான்னு சொல்லி சந்தோஷப் பட்டான்.
அந்த பையனும் ரொம்ப நல்ல பையன் மாதிரிதான் தெரிஞ்சுது. என்ன குடிப் பழக்கம் ஒன்னுதான் அவன்கிட்ட இருக்கிற
ஒரு கெட்ட பழக்கம். குடிச்சா கண்ணு மண்ணு தெரியாம குடிக்கிற பழக்கம். அப்புறம் கொஞ்ச நேரத்துல ரெண்டு பேரும்
கிளம்பி போயிட்டாங்க. அடுத்த நாள்ல இருந்து நான் ஜன்னல்ல நின்னுகிட்டு இருந்தாலும், அவள் கோலம் போட
ஆரம்பித்தாள். நான் அவள் போடுற கோலத்தையும் ரசிச்சேன். அவளோட கோலத்தையும் ரசிச்சேன்.
அவள் எந்த ரியாக்‌ஷனும் காட்டவில்லை. அமைதியாக ஒரு புன்முறுவல் செய்வாள். நானும் பதிலுக்கு சிரித்து வைப்பேன்.
நான் எந்த மாதிரி டைப்புன்னு அவளுக்கு புரிஞ்சு இருந்தது. ஆனால் அவள் புருஷன் கிட்டே எதையுமே சொல்லவில்லை.
என்னிடம் சற்று எச்சரிக்கையோட விலகியே இருந்தாள். ரொம்ப நெருங்கியெல்லாம் வரவில்லை. மனசுக்குள்ள ரொம்ப
ஸ்மார்ட்டுன்னு நெனைப்பு போல. அவள் குழந்தைங்களும் என்னிடம் தாத்தா தாத்தான்னு ஒட்டிகிச்சுங்க. எனக்கு மனசுக்கு கஷ்டமாத்தான் இருந்துச்சு. யார் எப்படி கூப்பிட்டா என்ன…. அவளை மடக்கியே தீருவது என்ற என் நம்பிக்கையில இருந்து
கொஞ்சம் கூட தளராம இருந்தேன்.
இப்படியே ஆறு மாத காலம் ஓடியது. குழந்தைங்களை அப்பப்ப ஸ்கூல் பஸ் ஏத்தி விடறது,
எப்பவாவது பேங்க்குக்கு கூட்டிட்டு போறது, கடையில ஏதாவது வாங்கிட்டு வந்து கொடுக்கறது,
இப்படி சின்ன சின்ன வேலைகளை செஞ்சு கொடுக்கறதுமா இருந்தேன். நாங்க இருந்த இடம் ஒரு காலனி மாதிரி.
அங்க இருந்து மெயின் ரோட்டுக்கு வரதுக்கு பத்து நிமிஷம் ஆகும்.
நான் அவளை வண்டியில வச்சு ஓட்டிகிட்டு வரும் போது சாதாரணமா சீட்டு நுனியில உக்கார்ந்து தான் ஓட்டிகிட்டு வருவேன்.
மெயின் ரோடு வந்ததும் நல்லா உக்கார்ந்துக்கங்கன்னு அவளே சொல்லுவாள். கொஞ்சம் நல்லா பின்னாடி தள்ளி வசதியா
உக்கார்ந்து கொள்வேன். காலனியில யாரு பார்த்தாலும் எதுவும் நினைச்சுட கூடாதுன்னு கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாவே
இருந்து கொள்வேன். அவளும் அப்படித்தான்னு தோனுச்சு.
வண்டியில போகும் போது அப்பப்ப அவளது மார்பகங்கள் முதுகுல உரசும். நான் இன்னும் கொஞ்சம் பின்னால சாய்வேன்.
அவள் நகர்ந்து உக்கார்ந்து கொள்வாள். சினிமாவுல வர்ற மாதிரி ப்ரேக்கெல்லாம் போட மாட்டேன்.
சில நேரங்கள்ல நகராம உரசிய படியே உக்கார்ந்து இருப்பா. அப்புறம் திடீர்னு நெனைப்பு வந்தவளாட்டம் தள்ளி உக்காருவாள். அவளை என்ன கணக்குல எடுத்துக்கறதுன்னு புரியாம முழிச்சுகிட்டு இருந்தேன்.
அன்னைக்கு ஒரு தடவை எழுந்திரிக்க லேட் ஆயிடுச்சுன்னு கடையில டிஃபன் வாங்கி வர முடியுமான்னு கேட்டாள்.
நானும் சரின்னு வங்கிட்டு வந்து கொடுத்தேன்.
குழந்தைங்களுக்கு தட்டுல போட்டு ஊட்டி விட்டள். குழந்தைங்களுக்கு டிஃபன் ஊட்டும் பொழுது, ஒரு பக்கத்து மாராப்பு
விலகியே இருந்தது. என் பார்வை அங்கேயே இருந்தது. நான் பார்ப்பதை கவனித்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள்.
ஆனால் ஒன்னும் சொல்லலை. பத்து மணிக்கு பேங்க் வரைக்கும் போகனும், கூட வர்றீங்களான்னு கேட்டாள்.
எனக்கு வேற என்ன வேலை இருக்கு, சும்மாதான் வீட்டுல உக்கார்ந்து இருப்பேன். அதனால சரி போலாம்னு சொன்னேன். அதுங்களை ஸ்கூலுக்கு ரெடி பண்ணிட்டு அவசர அவசரமா கூட்டிகிட்டு கிளம்பினாள்.
நீ இரும்மா நானே கூட்டிகிட்டு போறேன்னு சொல்லிட்டு, குழந்தைங்களை கொண்டு போய் ஸ்கூல் பஸ் ஏத்திவிட்டுட்டு
வந்தேன். என் வீட்டுல போய் குளிச்சுட்டு, டிஃபன் சாப்பிட்டுவிட்டு திரும்பவும் அவள் வீட்டுக்கு வந்தேன்.
அப்பதான் குளிக்கவே கிளம்பினாள்.
சரி நான் அப்புறமா வர்றேன்னு சொன்னேன்.
இல்லைல்லை உக்காருங்க அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்துடுவேன்னு துண்டை எடுத்துகிட்டு பாத் ரூமுக்கு ஓடினாள்.
ரவி எந்த ஊர் போயிருக்காப்புல என்றேன்.
அவர் பாம்பே போயிருக்காரு, நாளைக்கு ஈவினிங் வந்துடுவாருன்னு சொல்லிட்டு பாத் ரூம் கதவை தாழிட்டு கொண்டாள்.
நான் கொஞ்ச நேரம் டீ பாய் மேல கிடந்த புத்தகத்தை எடுத்து படிச்சுகிட்டு இருந்தேன்.
ஒரு இருபது நிமிஷம் கழிச்சு அந்த பொண்ணு வெளியே வந்தாள். வந்தவள், டிரெஸ் மாற்றுவதற்காக எனக்கு எதிரில் இருந்த இன்னொரு ரூமுக்குள் புகுந்து கொண்டாள். கதவை சாத்தாமலே இருந்தாள். கடவுள் வேலை செய்ய தொடங்கினார்.
எனக்கு எதிரில் இருந்த, ஆளுயர டிரெஸ்ஸிங் டேபிள் கண்ணாடியில் அவள் அப்பட்டமாக தெரிந்தாள்.
ஜட்டி போட்டு, லெக்கின்ஸை போட்டு, மேல ஸ்லிப்பை போட்டு, சுடிதாரை எடுத்து மாட்டப்போவது வரைக்கும்
பாத்துகிட்டே இருந்தேன்.
கரெக்ட்டா சுடிதாரை மாட்டும் போது, எதேச்சையா திரும்பினவள் அதே டிரெஸிங் டேபிள் கண்ணாடி வழியா
என்னைய பார்த்துட்டா.
படக்குன்னு கழுத்துல கிடந்த சுடிதாரை கீழே இழுத்து விட்டுகிட்டு அந்தப் பக்கமா நகர்ந்து கொண்டாள்.
எனக்கு என்னமோ இது எதேச்சையா நடந்த மாதிரி தெரியலை.

தொடரும்.......