எத்தனை அழகு -01
நானும் ராஜீவும், சின்ன வயசுல இருந்தே நெருங்கிய நண்பர்கள். படிச்சதும் ஒரே பள்ளிகூடம், காலேஜ் முடிச்சதும் ஒரே காலேஜ். இருவரும் ஒரே கம்பெனியில் ஐந்து வருடங்களாக ஒன்றாக வேலை பார்க்கிறோம். ஹோட்டலுக்கு சாப்பிட போவதில் இருந்து, சரக்கடிப்பது வரை ஒன்றாக தான் இருப்போம்.
ராஜீவ் நல்லா குடிப்பான். முதல் குவார்ட்டர் உள்ளே போறது வரைக்கும் தான் கண்ட்ரோலா இருப்பான். அதுக்கப்புறம் பாத்தீங்கன்னா நல்லா போதை ஏறும் வரை குடிச்சிடுவான். இருவரும் திருச்சியில் ஒரு வீடு எடுத்து தங்கி இருந்தோம். இருவருக்கும் நிலபுலன்கள், சொத்து பத்துக்கள் நிறைய இருந்ததால், வீட்டுக்கு பணம் அனுப்ப வேண்டிய நிர்பந்தம் இல்லை.
திடீரென ராஜீவிற்கு திருமணப் பேச்சு ஆரம்பமானது.
பெண் நல்ல வசதியான குடும்பத்தை சேர்ந்தவள், படித்தவள்.
பெயர் செல்வி.
வேலைக்கு எல்லாம் போகமாட்டேன் என்று ஆரம்பத்திலேயே கண்டிப்பாக கூறி விட்டாள்.
ஒரே பெண் என்பதால் அப்பா செல்லம் அதிகம்.
செலவுக்கு எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் வாங்கிக் கொள்வாள். சமையலில் அதிக ஆர்வம். நல்ல அழகு.....,
தேவர்களே அசந்து போகும் அளவிற்கு நிமிர்ந்து நிற்கும் அற்புதமான மார்பகங்கள், கஷ்டப்படாமல் பிடிக்கிற அளவில் இடுப்பு.
கையை எடுக்கவே மனசு வராத மாதிரி அளவான கச்சிதமான பின்புறங்கள்.
கொடுத்து வைத்தவன் ராஜீவ் என்று மனசுக்குள் தோன்றியது.
ஆனால் ராஜீவ் இந்த திருமணத்தில் அதிகம் நாட்டமில்லாமல் இருப்பது போல் தோன்றியது.
ஏன், என்னன்னு கேட்டால்.....
தனக்கு கல்யாணத்துலேயே விருப்பமில்லை என்றும், அப்பாவோட கட்டாயத்துக்காக ஒத்துக்க வேண்டியதாக இருக்கு என்றான்.
நான் புத்தி சொன்னேன்.
நல்ல மகாலட்சுமி மாதிரி பொண்ணு.
இந்த மாதிரி பொண்ணு அமையறது ரொம்ப கஷ்டம் என்று எடுத்து சொன்னேன்.
அதன்பிறகு ராஜீவ் ஓரளவுக்கு தெளிவான மாதிரி தெரிஞ்சுது. ஒருவழியா நிச்சயதார்த்தம் முடிஞ்சு திருமணத்திற்கு நாள் குறிச்சு முடிச்சாச்சு.
திருமணம் நிச்சயம் ஆனதால், வேறு ஒரு வீடு பார்த்தோம்.
கீழே நல்ல பெரிய போர்ஷன், மாடியில் அட்டாச்சுடு பாத் ரூமுடன் ஒரு நல்ல பெரிய ரூம்.
கல்யாணம் ஆகி ராஜீவ் கீழேயும், நான் மேல் ரூமிலும், தங்கிக் கொள்கிற மாதிரி முடிவு செய்து இருந்தோம்.
இதற்கு ராஜீவ் வீட்டிலும், அவன் மாமனார் வீட்டிலும் மறுப்பு ஏதும் இல்லை.
பிறகென்ன ஜாம், ஜாமென கல்யாணம் முடிந்து, இனிய திருமண வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தான் ராஜீவ்.
அவ்வப்போது இடை இடையில் மது அருந்துவோம்.
ராஜீவின் மனைவி இசைச் செல்வியும், இதற்கு ஒன்றும் சொல்வதில்லை. சில நேரங்களில் ஷாப்பிங் செல்லும் போது மட்டும் நான் உடன் செல்வேன்.
மற்றபடி பெரும்பாலும் அவர்கள் இருவரையும் தனித்து விட்டுவிடுவேன்.
நான் உடன் இருப்பதை முடிந்தவரை தவிர்த்து விடுவேன்.
ராஜீவின் மனைவி செல்வி, என்னுடனும், சகஜமாக பழகி வந்தாள். அண்ணா அண்ணா ரொம்பவும் பிரியமாக பழகி வந்தாள்.
இன்னும் சொல்லப்போனால் செல்விக்கு நான் தான் பயங்கர ஹெல்ப்.
செல்வி சமையலை ஒரு கலையாக நினைச்சு சமைப்பாள்.
அவள் சமையல் கலைக்கு தேவையான அத்தனை விஷயங்களையும் நான் மறுக்காமல் பொறுமையாக செய்து கொடுப்பேன்.
ராஜீவிற்கு பொறுமை பத்தாது.
என்னதான் நான் செல்விக்கு கூடமாட உதவிகள் செய்து கொடுத்தாலும், நண்பனின் மனைவி என்பதால்,
நான் அதிக தூரம் நெருங்கி செல்ல மாட்டேன்.
கொஞ்ச நாள் போக, ராஜீவிடமும் கொஞ்சம் மாற்றம் தெரிந்தது.
ஒரு ஆறு மாதங்கள் சந்தோஷமாக கழிந்தது.
பிறகு செல்வி கருவுற்றாள். அவளது தாய் வீட்டிற்கு சென்று விட்டாள்.
எங்கள் வாழ்க்கை பழைய படி ஓட ஆரம்பித்தது.
ராஜீவ் நிறைய குடித்தான். நிறையவே மாறியிருந்தான். விசாரித்ததற்கு பதில் ஏதும் சரியாக வரவில்லை. மலுப்பலாக பதில் வந்தது.
ராஜீவிற்கு பெண் குழந்தை பிறந்தது. ஒரு மூன்று மாதங்கள் ஆயிற்று. செல்வி திரும்பி வீட்டுக்கு வரவில்லை.
ராஜீவிடம் கேட்டால், வருவாள் என்று மட்டும் மொட்டையாக பதில் வந்தது.
பிறகு ஒரு வாரம் கழித்து ராஜீவ் ஊருக்கு சென்றான்.
மூன்று நாட்கள் ஆள் வரவில்லை நான்காவது நாள் வந்தான்.
கூடவே செல்வியும் வந்து சேர்ந்தாள்.
வந்ததிலிருந்து செல்வியும் அவனும் அதிகம் பேசுவது இல்லை. ஆனால் பேசிக்கொள்வார்கள். சரி ஏதோ புருஷன் பொண்டாட்டி பிரச்சினை இதுல நாம தலையிட கூடாது என்று ஒதுங்கி இருந்துவிட்டேன்.
செல்வியிடமும் நிறைய மாறுதல்கள் தெரிந்தது.
உடம்பும் ஒரு சுற்று பூசுன மாதிரி கொஞ்சம் தளதளன்னு மாறியிருந்தது. என்னிடம் பேசுவதில் கூட,
முன்பை விட ஒரு வித சகஜ நிலைமை தெரிந்தது.
குழந்தை பிறந்து வந்த புதிதில், குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கும் நேரத்தில்,
நான் வந்து விட்டால், சடக்கென மாராக்கை மூடியவள்,
பிறகு போக போக, அப்படியே கண்டு கொள்ளாமல் இருக்க ஆரம்பித்தாள்.
நான் இதையெல்லாம் கண்டுக்காம எப்பவும் போல சகஜமாக பழகிக் கொண்டு இருந்தேன்.
ஒரு சனிக்கிழமை, நான் விட்டிற்கு உள்ளே சென்ற போது யாரையும் காணவில்லை.
பின் பக்கம் சத்தம் கேட்டது.
அதே நேரம் ஃபோன் அடிக்க ஆரம்பித்தது.
எடுத்து பார்த்தேன். ஜி.எம். கூப்பிட்டு கொண்டு இருந்தார்.
மொபைலை எடுத்து கொண்டு பின் பக்கம் சென்றேன்.
இருவரும் குழந்தையை குளிப்பாட்டி கொண்டு இருந்தார்கள்.
நான் ஃபோனை ராஜீவிடம் கொடுக்க,
தண்ணீர் ஊற்றுவதை விட்டு விட்டு, ஃபோனை வாங்கி பேசிக்கொண்டே உள்ளே சென்று விட்டான்.
ஃபோன்ல யாருண்ணா...?
என்று, செல்வி என்னிடம் கேட்டாள்.
நான் ஜி.எம். என்றேன்.
சரியா போச்சு.....,
அப்படீன்னா அவர் வர அரைமணி நேரத்துக்கு மேல ஆகும்
என்று சொல்லி,
என்னை தண்ணீர் ஊற்றும் படி கூறினாள்.
புடவையை முழங்கால் வரை சுருட்டி இருந்தாள்.
வெள்ளை வெளேரென்று, ஒரு முடி கூட இல்லாமல், பளபளவென்று இருந்தது.
வாழ்க்கையில் முதல் முதலாக, ஒரு பெண்ணின் கால்களை, முழங்கால் வரை அப்பொழுது தான் பார்க்கிறேன்.
ஒரு நிமிடம் தடுமாறி போனேன்.
நான் கஷ்டப்பட்டு பார்வையை திருப்புவதை செல்வி கவனித்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள்.
அண்ணா சீக்கிரம் வந்து தண்ணியை ஊத்துங்க.
குழந்தைக்கு குளிர் எடுக்கும் என்றாள்.
ராஜீவ் தொட்டி மேலே வைத்து விட்டு சென்ற ஜக்கை எடுத்து கொண்டு வந்து,
விளாவிய தண்ணீரை மொண்டு ஊத்தும் போதுதான் கவனித்தேன்.
புடவையை தொடை வரை ஏற்றி இருந்தாள்.
எதுக்காக இப்படி செய்கிறாள், என்று ஒன்றும் புரியாமலேயே தண்ணீரை ஊற்ற ஆரம்பித்தேன்.
கண்கள் செல்வியின் தொடைகளை விட்டு நகர மறுத்தது.
அட... இங்க குழந்தையை பாத்து ஊத்துங்க என்றாள்.
நானும் தடுமாறிய படியே ஊற்றி முடித்தேன்.
பிரம்மை பிடித்தவன் போல, மாடியில் என் ரூமிற்கு வந்து விட்டேன். மத்தியானம் சாப்பிட போனப்ப கூட அதிகம் பேசவில்லை.
ராஜீவ் கிண்டலாக கேட்டான்.
என்னடா பேயறைஞ்சவனாட்டம் இருக்கறே, என்ன விசயம் சொல்லு என்றான்.
நான் மலுப்பலா பதில் சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டேன்.
ஒரு வாரம் சென்று விட்டது. செல்வியின் தொடை அழகு கண்களை விட்டு அகலவே இல்லை.
சில நேரங்களில் நான் செல்லும் போது குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டு இருப்பாள்.
வாங்கண்ணா.... என்பாள்.
இல்லை நான் அப்புறமா வர்றேன்னு சொல்லிட்டு வந்து விடுவேன். ஒரு முறை இதே மாதிரி குழந்தைக்கு பால் குடுத்துகிட்டு இருக்குறப்போ ராஜீவும் இருந்தான்.
ஏதோ கம்பெனி வேலையா எழுதிகிட்டு இருந்தான்.
என்னைய பாத்ததும் வாடா உக்காருடான்னு சொல்ல,
என்னால தட்ட முடியலை. அவன் எதிர்ல அமர்ந்தேன்.
எழுதிகிட்டே என்னிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்தான்.
நான் செல்வி பக்கம் திரும்பவே இல்லை.
கொஞ்ச நேரத்துல செல்வி வேணும்னே என்னைய கூப்பிட்டு,
தண்ணி ஒரு டம்ளர் எடுத்துட்டு வந்து கொடுக்கச் சொன்னாள்.
நான் சமையல் அறைக்கு சென்று டம்ளர் தேடினேன்.
டம்ளர் எங்கே செல்வி....
இங்கே டம்ளரே எதுவும் இல்லையே என்று கேட்டபடியே
செல்வியை பார்த்தேன்.
செல்வி அப்பொழுதுதான் குழந்தையை அடுத்த மார்புக்கு மாற்றிக்கொண்டு இருந்தாள்.
ரெண்டு மார்பகங்களும் அப்பட்டமாக தெரிந்தன.
நான் பிரம்மிச்சு போய் நின்றேன்.
ராஜீவிற்கு பின்புறமா, ரொம்ப தூரம் தள்ளி செவுத்துல சாய்ஞ்சபடி செல்வி உட்கார்ந்து இருந்தாள்.
நான் இங்க சமையல் கட்டுக்குள்ள இருந்ததால என்னைய, ராஜீவால பாக்க முடியாது.
ஆனால் செல்வியும் நானும் நேருக்கு நேர் வியூவுல இருந்தோம்.
டம்ளர் பாருங்கண்ணா அங்க சின்ங்குல கிடக்கும்.
எடுத்து கழுவிட்டு தண்ணி பிடிச்சுச்சுட்டு வாங்க என்றாள்.
அவள் முகத்தில் எந்த ஒரு மாற்றமும் இல்லை.
ரொம்ப கேஷுவலாக இருந்தாள்.
நான் டம்ளரை கழுவி தண்ணி பிடிச்சுகிட்டு போய் வேறுபக்கம் பார்த்தபடியே அவளிடம் நீட்டினேன்.
இங்க வைங்கண்ணா.....
வச்சுட்டு அந்த துண்டை எடுத்து குடுங்க என்றாள்.
நான் டம்ளரை கீழே வைக்க திரும்பி குனிந்தேன்.
கண் என்னை அறியாமலேயே செல்வியின் மார்பு பக்கம் திரும்பியது. நெஞ்சுக்குள்ளாற பகீர்னு நெருப்பு பத்தவச்ச மாதிரி ஒரு இம்சை.
Please comment on
jeevithaxxx007@gmail.com
எனக்கு அப்படியே வேர்த்துப் போச்சு.
பால் ஊறுற முலைகள் அல்லவா,
காம்புகள் பளிச்சுனு மெருகேறிப்போய் விறைப்பா நின்றன.
மார்பகங்கள் நல்லா திரண்டு இருந்தன.
செல்வி ஒரு விதமான புன்முறுவலோடு,
என் முகத்தை பார்த்து,
அப்படியே அந்த துண்டை எடுத்து குடுங்கண்ணா.... என்றாள்.
நான் போய் துண்டை எடுத்து வந்து கொடுத்தேன்.
குடுக்கும் போது இந்த முறை கண் பார்வை தானாக செல்வியின் மார்பகங்களின் மீது தாவியது.
செல்வி என் தடுமாற்றத்தை புரிஞ்சுகிட்டு,
நல்லாவே என் முகத்தை பார்த்து சிரித்தபடியே துண்டை வாங்கிக் கொண்டாள்.
நான் ராஜீவிடம் சொல்லிவிட்டு சீக்கிரமே அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டேன்.
ரொம்ப நேரத்துக்கு அந்த காட்சிகளும்,
செல்வியோட நமட்டு சிரிப்பும்,
மனசை விட்டு போகவே இல்லை.
அவள் ஏன் அப்படி ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சா....?
நான் தடுமாறி போய் பாத்துகிட்டு இருக்குறதை ரசிச்சு சிரிச்சாளா...? அப்படீன்னா அதுக்கப்புறம் நான் கொடுத்த துண்டை வாங்கி தன் மாரை மூடிகிட்டாளே அது ஏன்...?
ஒரு முடிவுக்கே வரமுடியாம குழம்பிப் போனேன்.
நட்பு கெட்டுப் போயிடக்கூடாதுன்னு, அதுக்கப்புறம் நான் அதிகம் அவுங்க ஃபோர்ஷனுக்கு போறதை தவிர்த்துட்டேன்.
ஒரு நாள் மாலையில் ராஜீவ் சரக்கு சாப்பிட அழைத்தான்.
நான் அரி மனசோடயே சென்றேன்.
நானும், ராஜீவும் சாப்பிட ஆரம்பித்தோம். ராஜீவ் ஆஃபீஸ் பற்றி, நிறைய பேசிக்கொண்டு இருந்தான்.
செல்வி ஆம்லெட் மட்டும் போட்டு கொண்டு வந்து கொடுத்தாள். இப்பொழுதெல்லாம் செல்வி எதற்கும் சங்கோஜப்படுவதே கிடையாது.
நான் ஒருத்தன் இருக்கேன் என்கிற எண்ணமோ......,
ஒரு அந்நிய ஆண் முன்னே இப்படி குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறோமே என்றெல்லாம்...., கொஞ்சம் கூட யோசிப்பதே கிடையாது.
எப்பொழுதும் போலவே சகஜமா தெளிவோடு இருந்தாள்.
நான் தான் சலனத்தில் இருந்தேன்.
ராஜீவ் இன்று சற்று அதிகமாக குடித்து இருந்தான்.
ஏற்கனவே கொஞ்சம் குடித்தாலே தள்ளாடுவான்.
இன்றைக்கு என்ன பண்ண போறானோ? தெரியலை என்று,
நான் செல்வியிடம், "செல்வி இங்கே பாரு, இவன் அதிகமாக குடிக்கிறான்" என்று சொன்னேன்.
செல்வியும் அன்புடன் கண்டித்தாள்.
ஒன்னும் ஆகாது கவலைப்படாதே என்றான்.
அதற்குள் குழந்தை அழும் சத்தம் கேட்டது.
தொட்டிலில் தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் குழந்தையை
கையில் எடுத்து தோளில் போட்டுக் கொண்டு,
என்னை பார்த்துக் கொண்டே,
பிளவுஸ் கொக்கிகளை கழற்றியபடியே,
சமையல் அறைக்குள் சென்றாள்.
எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
என்னை எதற்காக பார்த்துக் கொண்டே சென்றாள்.
ராஜீவ் அடுத்த ரவுண்ட் குடிக்க ஆரம்பித்தான்.
தட்டில் ஆம்லெட் காலியாகி கொண்டு இருந்தது.
செல்வி, இன்னொரு ஆம்லெட் போடறியா? என்றான்.
முட்டை தீர்ந்து போச்சு, வேணும்னா மசால் கடலை இருக்கு தரட்டுமா? என்றாள்.
சரி கொண்டு வா என்றான்.
டப்பால இருக்கு, வந்து எடுத்துக்கங்க, என்றாள்.
ராஜீவ் எழுந்திருக்க முயன்றான். முடியவில்லை.
சற்று பருத்த உடம்பு,
அதுவுமில்லாமல் சரக்கு வேற ஃபுல்லா ஏறியிருந்தது.
நீ உட்கார், நான் போய் எடுத்து வருகிறேன், என்று எழுந்தேன்.
நான் சமையல் அறைக்குள் நுழையும் போது,
செல்வி சேலை முந்தானையை நல்லா மேலே தூக்கி விட்டுட்டு, ப்ளவுஸை முழுசுமா ஓப்பன் பண்ணி ரெண்டு முலைகளும் வெளிய தெரியற மாதிரி குழந்தைக்கு பாலை குடுத்துகிட்டு உக்காந்து இருந்தாள்.
மாராப்பு மூடாத ரெண்டு முலைங்களும் தங்க கனிகளாக,
கண்ணில் பட அதிர்ந்து போய் பார்த்தபடி நின்றேன்.
அந்த நேரம் பார்த்து குழந்தை முலையிலிருந்து வாயை எடுக்க, குழந்தையின் எச்சில் பட்டு சுரந்து போய் விறைப்பாக நின்ற
முலைக்காம்பு,
கோல்டன் ப்ரௌன் கலரில் கண்ணை உறுத்தியது.
செல்வி நான் பார்ப்பதை கண்டு கொள்ளாமல்,
மீண்டும் முலையை குழந்தையின் வாயில் திணித்துக் கொண்டே, அந்த சில்வர் டப்பாவுல பாருங்கண்ணா கடலை இருக்கு எடுத்துக்கங்க, என்றாள்.
நான் ஒரு டப்பாவை எடுக்க, அது இல்லை இந்த டப்பா என்றாள்.
நான் மறு டப்பாவை தொட,
ஐய்யோ அண்ணா அது இல்லை மேல் வரிசையில் இருக்கு பாருங்க, என்றாள்.
மேல் வரிசையில் ஆறு, ஏழு டப்பா இருக்க நான் குழம்பினேன். இருங்க நானே வர்றேன், என்று எழுந்து வந்து,......
குழந்தையை பிடிங்க என்று, பால் குடித்துக் கொண்டு இருந்த குழந்தையை என்னிடம் நீட்டி வாங்க சொன்னாள்.
செல்வியின் இரு முலைகளும், ரொம்பவே அருகாமையில் எனக்கு இலவச தரிசனமாக கிடைத்தது.
அவ்வளவு அருகில் செல்வியின் முலைகளை பார்க்க, பார்க்க,.....
என் ஆணுறுப்பு அடக்க முடியாத அளவுக்கு விறைக்க ஆரம்பித்தது.
அந்த பிஞ்சு குழந்தையை பத்திரமாக வாங்கினேன்.
வாங்கும்போது செல்வியின் முலைகளில் கை மோத,
எனக்குள் மின்சாரம் தாக்கியது போல் உணர்ந்தேன்.
ஆனால் செல்வியோ,
அதை கண்டு கொண்டதாகவே தெரியவில்லை.
டப்பாவை எடுத்து கொடுத்து, தட்டில் போட்டுக் கொள்ளுங்கள்
என்று சொல்லி விட்டு,
மீண்டும் குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டாள்,
இப்பொழுதும் கை முலைகளில் உரசியது.
ஆனால் இப்பொழுது கை நன்றாகவே உரசியது.
துளிகூட அதை பத்தி கண்டுக்காமல், சுவரில் சாய்ந்தபடி அமர்ந்து மீண்டும் பால் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்.
நான் கொஞ்சம் கடலையை தட்டில் போட்டுக்கொண்டு,
டப்பாவை மீண்டும் அங்கேயே வைத்து விட்டு திரும்பினேன். லுங்கிக்கு மேலே முட்டிக்கொண்டு தெரிந்த என் உறுப்பை,
தரையில் அமர்ந்தபடியே பார்த்துக்கொண்டு இருந்த செல்வி, பார்த்து.... கொட்டிவிடப் போகுது.... என்று சிரித்த படி சொன்னாள். நான் என்ன சொல்கிறாள் என்று புரியாமல்,
சரி.... என்று சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தேன்.
பத்து நிமிடம் கழித்து, செல்வி குழந்தையை கொண்டு வந்து தொட்டிலில் போட்டாள்.
குழந்தை தூங்கியிருந்தது.
ப்ளவுஸ் கொக்கிகளை இன்னும் போடாமலேயே இருந்தாள்.
இலை மறை காயாக, மார்பகங்கள் தெரிந்தது.
ராஜீவ் இருக்கும் பொஸிஷனை பார்த்து விட்டு,
இருங்க தூங்கிடாதீங்க....தோசை ஊத்தறேன் சாப்பிட்டு விட்டு படுங்க, என்றாள்.
சிறிது நேரத்தில் தோசையுடன் வந்தாள்.
இரண்டு தோசைக்கு மேல் ராஜீவால சாப்பிட முடியவில்லை.
நண்பா ஒரு உதவி செய்யறியா? என்றான்.
சொல்லு, என்றேன்.
என்னால முடியல, நான் போய் படுக்கிறேன்.
நீ இதை எல்லாம் எடுத்து வச்சிடறீயாடா....?
இன்னைக்கு என்னடா புதுசா சொல்றே?
எப்பவும் நான் தானே எடுத்து வைக்கிறேன்,
போ...... போய் படு என்றேன்.
ராஜீவ் தடுமாறிய படியே எழுந்து போய் படுத்து விட்டான்.
தட்டு, டம்ளர், என்று ஒவ்வொன்றாக எடுத்து சென்று
கிச்சன் ஸின்க்கில் போட்டுட்டு,
செல்வி பக்கம் திரும்பினேன்.
செல்வி தோசை ஊற்றிக் கொண்டு இருந்தாள்.
இன்னும் ப்ளவுஸ் கொக்கிகளை போடலை.
வெறும் சேலையை மட்டும், மேலே மூடி இடுப்பில் சொருகி இருந்தாள்.
ஏதாவது ஹெல்ப் பண்ணனுமா...? என்றேன்.
ஒன்னும் பண்ண வேண்டாம் அண்ணா..... எல்லாம் நானே பாத்துக்கிறேன், கூட பேச்சு துணைக்கு மட்டும்
இருங்க போதும் என்றாள்.
இந்தாங்கண்ணா...., நீங்களும் சாப்பிட்டு முடிங்க
என்று என்னிடம் தட்டை நீட்ட,
நான் வாங்கி கொண்டு ஸ்டூலை எடுத்து போட்டு
சாப்பிட அமர்ந்தேன்.
இருங்க அவருக்கு ஏசி போட்டு, போர்த்தி விட்டுட்டு வர்றேன்,
என்று சொல்லிட்டு போய் ராஜீவிற்கு எல்லா பணி விடைகளும் செய்து முடித்து விட்டு வந்தாள்.
பத்து நிமிடமாயிற்று செல்வி வருவதற்கு. அதற்குள் நான் சாப்பிட்டே முடித்துவிட்டேன்.
வந்தவள் கண்ணை துடைச்சுகிட்டே வந்தாள்.
செல்வி முகத்துல ஒருவித வேதனையும், கண்களின் ஓரத்தில்
சிறிய நீர் திவளையும் தெரிந்தது.
நான் பதறிப் போய் கேட்டேன்.
என்ன செவ்வி, என்ன ஆச்சு?
ஒன்னும் இல்லைண்ணா, ரெண்டு நாளா நெஞ்சுவலி இருக்கு, என்றாள்.
நெஞ்சு வலியா...? இந்த வயசுலயா...?
என்று சிரித்துக் கொண்டே
சான்ஸே இல்லை... என்றேன்.
கம்முனு இருங்கண்ணா.... வலிக்கிறவளுக்கு தான் எவ்வளவு வலி என்று தெரியும்.
அதுவும் இப்ப குழந்தைக்கு பால் குடுத்து முடிச்சதுல இருந்து நேரம் ஆக, ஆக வலி அதிகம் ஆகிக் கொண்டே வருகிறது என்றாள்.
கரெக்டா சொல்லு எங்க வலிக்குதுன்னு? என்றேன்.
குழந்தை பால் குடிக்கிற இடத்தில் வலிக்குது என்றாள்.
பாப்பா எவ்வளவு நேரத்துக்கு ஒரு முறை பால் குடிக்கிறா?
மூனு மணி நேரத்துக்கு ஒரு முறை, என்றாள்.
ம்ம்....குழந்தை கரெக்டா தான் குடிக்கிறா....,
அவகிட்ட பிரச்சினை இருக்கிற மாதிரி தெரியவில்லை என்றேன்.
ஏதாவது ஆகிடுமோன்னு பயமா இருக்குண்ணா.
ப்ளவுசே போட முடியலை, போட்டா வின்னுன்னு வலிக்குது என்றாள்.
அப்படின்னா பால் கட்டிகிட்டு இருக்கும் செல்வி.... என்றேன்.
அப்ப... டாக்டர் கிட்ட தான் போகனுமா....? என்றாள்.
பால் கட்டிகிச்சுன்னா என்னான்னு தெரியாதா செல்வி? என்றேன். ம்ஹும்..... என்றாள்.
பால் அதிகமாக சுரக்குதுன்னு அர்த்தம்.
அதுக்கு நான் என்ன செய்யறது...? என்றாள்.
ஒன்னு குழந்தை அதிகமா பால் குடிக்கனும்,
இல்லை பாலை வெளியே எடுத்து விடனும் என்றேன்.
பாப்பா எல்லாம் நல்லாத்தான் குடிக்கிறா.
இப்ப கூட வயிறு நிறைய பாலை குடிச்சுட்டு தான் தூங்குறா.
அப்ப பாலை வெளியே எடுத்து விடு... என்றேன்.
பால் எப்படிண்ணா வெளியே வரும்,....?
அன்னைக்கு ஒரு நாள் தூங்கும் போது அதுவா கொஞ்சம் வெளியே வந்துச்சு என்றாள்.
ஏன் செவ்வி,..... கேட்கறேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதே,...
நிஜமாகவே உங்க அம்மா, இல்லை பாட்டி,
யாருமே உனக்கு எதுவுமே சொல்லித்தரலையா?
பாட்டி எல்லாம் எப்பவோ போய் சேர்ந்துட்டாங்க.
அம்மாவும் கிளப் மீட்டிங், அது இதுன்னு போய்டுவாங்க.
வீட்ல நான் மட்டும் தான். அப்பாதான் எனக்கு எல்லாமே.
அவரால இதெல்லாம் சொல்லித்தர முடியுமா....?
நீங்களே சொல்லுங்க....
ரொம்ப வலிக்கும் போல, நெஞ்சுல கை வைத்தபடி,
வலி வேதனையை தாங்கி கொண்டு நின்றாள்.
பார்க்கவே பாவமாக இருந்தது.
சரி, ராஜீவ் கிட்டயாவது சொல்லலாம்ல.... என்றேன்.
அண்ணா இதை புருஷன் கிட்ட சொல்லாம யாராவது இருப்பாங்களா...?
முதல்ல அவருகிட்டே தான் சொன்னேன்,
உங்களுக்கு தெரிஞ்ச அளவு கூட அவருக்கு இதெல்லாம் தெரியாது போல.
எல்லாம் தூங்கி எழுந்துரிச்சா சரியா போய்டும் படுன்னுட்டாரு. ரொம்ப வலிக்குது இதுக்கு ஏதாவது மாத்திரை வாங்கிட்டு வந்து தர்றீங்களா.... என்றாள்.
இதுக்கு மாத்திரை எல்லாம் சாப்பிட கூடாது.
பின்னால பெரிய பிரச்சினை ஆய்டும்.
நீயே பாலை வெளியே எடுத்து விடு, என்றேன்.
எனக்கு எடுக்க தெரிஞ்சா எடுக்க மாட்டேனா...?
எப்படின்னு தானே தெரியலை.
உங்களுக்கு அதைபத்தி ஏதாவது தெரிஞ்சா ஹெல்ப் பண்றீங்களா? ப்ளீஸ்... என்றாள்.
நீயே அதை வெளிய எடுக்கலாம் செல்வி.... என்றேன்.
நானா...... நானே எப்படி எடுக்கறது....?
கையால மெதுவா அமுக்கி அமுக்கி வெளிய எடுத்துவுடு.... என்றேன்.
கையே வைக்க முடியலைண்ணா,
துனி பட்டாலே வலி தாங்க முடியலை....
அதனாலேயே ப்ளவுஸ் கொக்கி கூட போடமுடியாம தவிக்கிறேன்... வேற வழி இருந்தா சொல்லுங்க என்றாள்.
வேற வழியா....? அது தப்பா... ஆயிடும் செல்வி.....
ராஜீவ் என் மேல நிறைய நம்பிக்கை வச்சிருக்கான்.
எங்களோட நீண்ட கால நட்பு கெட்டு போயிடும்.
அதுவுமில்லாமல் இந்த விசயம் அவனுக்கு தெரிஞ்சா வம்பாய்டும் செல்வி.... ப்ளீஸ்... வேண்டாம் என்றேன்.
அவருக்கு தெரிஞ்சா பிரச்சினை ஆகிற மாதிரி வைத்தியமா...
என்று சிறிது நேரம் யோசித்தவள்,
பிறகு உடனே,
நான் இதை பத்தியெல்லாம் அவருகிட்ட எதுவும் சொல்ல மாட்டேன்..... உங்களால முடியும்னா, ஹெல்ப் பண்ணுங்கண்ணா.... ப்ளீஸ், இல்லாட்டி பரவாயில்லை நானே வலியை தாங்கிக்கறேன் என்றாள். இல்லை செல்வி... உனக்கு புரியலை, வேண்டாம்....
அது தப்பு.... என்றேன்.
பாலை தானே வெளியே எடுக்கறீங்க.....,
ஒரு ஆபத்துல உதவிக்கிறதுல போய் என்ன தப்பு இருக்கு... என்றாள்.
பாலை எடுத்து விடுற சமாச்சாரம் எல்லாம் நல்லதுதான்.
ஆனா, எடுக்கிற விதம் தப்புல கொண்டு போய் விட்டுடும், என்றேன். முடியுன்னா ஹெல்ப் பண்ணுங்க இல்லைன்னா பரவாயில்லை விடுங்க.... என்றாள்.
நான் நிறைய யோசித்தேன். நண்பனோட மனைவி,
பால் கட்டிகிச்சுன்னு விவரம் தெரியாம முழிக்குறா....
இதுல நாம போய் உதவி செய்றேன்ங்குற பேர்ல ஏதாவது செய்யப்போய்....,
அது இன்னைக்கு ஒன்னும் பிரச்சினை இல்லை தான்....
ஆனால் இது தொடர்ந்தா அதுவே ஆபத்துல போய் முடிஞ்சுடும்.
இத்தனை வருஷ நட்புக்கு கலங்கத்தை உண்டு பண்ணுன மாதிரி ஆயிடும்....
நண்பனோட பொண்டாட்டி குழந்தைக்கு பால் குடுக்குறதை பாத்ததே தப்பு.
இதுல பால் கட்டிகிச்சு..., பாலை எடுத்து விடறேன்னு போறது அதைவிட தப்பாச்சே....
இப்படி ஒரு மனசு சொல்லுச்சு....
இன்னோரு மனசு என்னடான்னா.....
நண்பனோ நல்ல குடி போதையில தூங்கறான்....
அவன் பொண்டாட்டி வலி வேதனையில துடிக்குறா....
இந்த நேரத்துல உதவுறது ஒன்னும் தப்பு கிடையாது....ங்குற மாதிரி சொல்லுச்சு....
என்னண்ணா இவ்வளவு நேரம் யோசிக்கறீங்க.
வலிக்குதுன்னு சொல்றேன்..... கம்முனு உக்காந்து இருக்கீங்க..... என்றாள்.
எனக்கு வேற வழி தெரியலை, கடவுள் மேல பாரத்தை போட்டுட்டு.... தர்ம சங்கடத்துடன், சரி இப்படி எதிரில் வந்து நில்லு என்றேன். எதிரில் வந்து நின்றாள்.
உண்மையாலுமே வலிக்குது போல, முகமெல்லாம் வலியின் வேதனை தெரிந்தது.
என்னையை தப்பா நினைக்க மாட்டியே.... செல்வி.....?
தப்பா நினைக்கிற மாதிரி, என்னண்ணா செய்ய போறீங்க.
பாலை வெளியே எடுக்க போறீங்க....., அவ்வளவு தானே.
இதுல தப்பா நினைக்க என்ன இருக்கு....? என்றாள்.
பாலை எடுத்து விடப்போறது எல்லாம் சரிதான்...
ஆனா எப்படி எடுத்துவிட போறோம்ங்குற விவரமே தெரியாத பொண்ணா இருக்காளே இவள்னு....
மனசுல நெனைச்சுகிட்டு,
கடவுளே.... என்கிட்டே இருந்து இந்த பெண்ணை காப்பாத்து....
என்று மனசுக்குள் வேண்டிக் கொண்டு,
செல்வியோட மாராப்பை விலக்கினேன்.
இரண்டு முலைகளும் தங்க கட்டிகளாக வெளியே வந்தன.
செல்வி சொன்னது நிஜம்தான்.
நிறையவே பால் கட்டிப்போய்....
முலைகள் ரெண்டும் சுரந்து போய் நின்றன.
செல்வி என் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். கண்ணெதிரில் திரண்டு நிற்கும் தங்க கலசங்களை பார்த்ததும்
என் முகம் ஆச்சரியத்தால் விரிந்ததை செல்வி கவனித்தாள்.
நண்பன் மறைந்து போக தொடங்கினான்.
நட்பு மெல்ல மெல்ல என் நினைவில் இருந்து விலகி செல்ல தொடங்கியது.
நான், செல்வியின், நெகுநெகுப்பாக, விம்மியபடி நிற்கும் முலைகளையே, ஆர்வத்துடன் பார்த்தேன்.
நல்ல கச்சிதமான அளவில் இருந்தது.
பால் ஊறி நின்றதனால் திரண்டுபோய் இருந்தது.
காம்புகள் தடித்து, பருத்து, விறைப்புடன் நின்றன.
மனசுக்குள் இது நாள் வரை அடங்கிக் கிடந்த காம செல்கள் எல்லாம் முறுக்கேறி தூண்டிவிடப்பட்டு, குதியாட்டமும் கும்மாளமும் போட்டன.
கோல்டன் ப்ரௌன் காம்புகள் அது ஒரு மாதிரி
நெகுநெகு நெகுன்னு இருந்தன.
சும்மா சொல்லக் கூடாது, இப்பொழுது என் கண் முன்னே,
நல்லா வாளிப்பான மார்பகங்கள் ரெண்டும் திரண்டு இருந்தன.
என் இரண்டு உள்ளங் கைகளாலும் ஏந்திய படி பிடித்தேன்.
கை வழியாக 600 வாட் மின்சாரம் உடம்புக்குள் பாய்ந்தது.
நான் நினைச்சுகூட பாக்காத அழகு தேவதையோட தங்க கலசங்கள் இப்பொழுது என் கைகளில்....
என்னால் நம்பவே முடியவில்லை.
நடப்பது கனவா இல்லை நிஜமா என்று புரியாமல் முழித்தேன்.
நான் அடுத்து என்ன செய்யப் போகிறேன் என்று ஆர்வத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு இருந்த செல்வி,
இப்பொழுது கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.
மெதுவாக மார்பகங்களை தடவிக் கொடுத்தேன். விரல்களால் காம்புகளை சுற்றிலும் வருடினேன். என் விரல்கள் பட்டதும், மார்பகங்கள் இரண்டும் இன்னும் விறைப்புடன் எழுச்சி பெற்று நின்றன. செல்வி அரை கண்ணை திறந்து ஒருவித துடிப்புடன் என்னை பார்த்தாள்.
அவள் உடல்..., இன்பத்தை அனுபவிக்க, காம வேட்கையில் துடிப்பது எனக்கு புரிந்தது.
மெதுவாக அவள் முலைகளை இரண்டு கைகளாலும் அமுக்கி விட்டேன்.
இரு முலைகளில் இருந்தும் பால் கசிய ஆரம்பித்தது.
முந்தானையை எடுத்து முலைகளுக்கு அடியில் வைத்து பிடித்துக் கொள்ள சொன்னேன்.
செல்வியும் நான் சொன்னது போலவே பிடித்துக் கொண்டாள்.
நன்கு உருட்டி, உருட்டி, கசக்க கசக்க,
நிறையவே பால் வர ஆரம்பித்தது.
செல்வி அரைக் கண்ணில் போதையுடன் காம மயக்கத்தில்..,
நான் கசக்கி கசக்கி பாலை எடுப்பதையும்,
என்னையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
ஏன் செல்வி அப்படி பாக்குறே...? என்றேன்.
ஒரு மாதிரி இருக்குண்ணா..... என்றாள்.
ஒரு இருபது முறைக்கு மேல் அமுக்கியிருப்பேன்.
ஓரளவிற்கு பெரும் பகுதி பால் வெளியே வந்து
முந்தானை நனைந்து இருந்தது.
இப்ப வலி எப்படி இருக்கு செல்வி....? என்றேன்.
ம்ம்.....ம்.....
செல்வியிடம் இருந்து முனகல் தான் பதிலாக வந்தது.
முலைகளை ரெண்டு ஆட்டு ஆட்டி,
செல்வி உன்னைத்தான் கேட்கிறேன், வலி இப்ப எப்படி இருக்கு....? என்றேன்.
செல்வியிடம் இருந்து பதில் வரவில்லை. என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
செல்வியின் கண்களில் ஒரு நிம்மதி தெரிந்தது.
வலி கொஞ்சம் குறைந்திருக்கும் போல.
நான், என்ன செல்வி அப்படி பாக்குறே..... என்று கேட்க,
ஒன்றுமில்லை என்பது போல் தலையாட்டினாள்.
அவள் கண்களில் ஆசையும் காமமும் ருத்ர தாண்டவமாடியது. இதுவரைக்கும் தோனாத எண்ணமும், ஆசையும்,
என் மனசுக்குள்ளாற இப்பொழுது புதிதாக தோன்ற ஆரம்பித்தது. இதை எப்படி கேட்பது என்று புரியாமல் தவித்தேன்.
கைகள் முலைகளை அமுக்கிவிடுவதை இன்னும் நிறுத்தாமல் அமுக்கிக் கொண்டுதான் இருந்தது.
ஆபத்துக்கு உதவ வந்தவன், என்னடா இப்படி கேட்கிறானே என்று செல்வி என்னை தப்பா நெனைச்சுட்டா என்ன பண்றது என்ற பயமும் கூடவே வந்தது.
ஒருவழியா வரண்டு போன நாக்குல எச்சிலை கூட்டி...கிட்டு... செல்வி..... என்றேன்.
ம்ம்..... சொல்...லுங்க...ண்ணா.... செல்வியிடமிருந்து வார்த்தைகள் அரை மயக்கத்தில் போதையாய் வெளியே வந்தது.
ஒன்னு கேட்டா தப்பா நினைக்க மாட்டியே... என்றேன்.
இதை கேட்கிறதுக்குள்ள எனக்கு வேர்த்து விறுவிறுத்துப் போய்விட்டது.
பரவாயில்லைண்ணா சொல்லுங்க..... என்றாள்.
வந்து..... வந்து..... அது... செல்வி.... என்று இழுத்தேன்.
என்னண்ணா கேட்கனும் பரவாயில்லை கேளுங்க..... என்றாள்.
அது வந்து..... வாய் வைக்க ஆசையா இருக்கு, வச்சு பார்க்கட்டுமா....? எதுலண்ணா...? பாப்பா பால் குடிக்கிறதுலயா.....? என்றாள். ம்ம்.... ஆமா... என்றேன்.
அதுல... வாய் வச்சா..... இன்னும் நிறைய பால் வருமா....?
இப்பவும் அரை மயக்கத்திலேயே தான் வார்த்தைகள் வந்தன.
நான் உறிஞ்சி குடிச்சா, ஒரு வேளை நிறைய வரலாம், என்றேன்.
நீங்க குடிச்சுட்டா பாப்பாவுக்கு ராத்திரி பசிச்சா,
அர்த்த ராத்திரியில நான் பாலுக்கு எங்கே போவேன்..... என்றாள்.
கொஞ்சமா குடிச்சுக்கிறேனே....., என்றேன்.
ம்ம்ம்..... சரி.... என்றாள் மயக்கத்திலேயே.....
நான் மெதுவாக செல்வியின் ஒரு முலையில் வாயை வைத்து உறிஞ்ச, சரசரவென பால் வாய்க்குள் இறங்க ஆரம்பித்தது.
என் தேவதை, என் தலையை இறுக கட்டி அனைத்துக் கொண்டாள். விரல்களை என் தலைமுடிககுள் நுழைத்து கற்றையாக என் மயிர்கால்களை இறுக்கி பிடித்தாள்.
என் முகமெல்லாம் பால் அப்பிக் கொண்டது.
லேசாக அணத்தியபடி, செல்வியே தன் முலைகளை என் வாயில் வைத்து அழுத்தினாள்.
இரண்டு முலைகளிலும் மாறி, மாறி பால் குடிக்க ஆரம்பித்தேன். செல்வி அண்ணா... அண்ணா... என்று என் மீது துவள ஆரம்பித்தாள். இப்போது என் கைகள் செல்வியின் புட்டங்களை கெட்டியாக பிடித்து இருந்தது.
புட்டங்கள் கச்சிதமான அளவில் இருந்தது.
மெதுவாக புடவைக்கு மேலேயே, கை வைத்து பிசைந்து கொடுக்க ஆரம்பித்தேன்.
செல்வியால் நிற்க முடியவில்லை. என் தோள்களை பிடித்துக் கொண்டாள்.
அண்ணா.... ஒரு மாதிரியா இருக்கு..... என்ன பண்றீங்க..... என்றாள்.
ஏன் செல்வி என்ன பண்ணுது...? என்றேன்.
பாப்பா பால் குடிக்கிறப்ப இப்படியெல்லாம் ஆகலையே.....
பாப்பா பசியில குடிக்கும் செல்வி.
நீ தாய்ங்கிறதுனால உனக்கு எதுவும் தெரியாம இருந்திருக்கலாம்.
ஓ.... அப்படியா....ண்ணா....? இதுல வாய் வச்சா இப்படியெல்லாம் கூட ஆகுமாண்ணா.....?
ஏன் செல்வி.... ராஜீவ் உனக்கு இப்படி செய்யலையா.....? என்றேன்.
ம்...ஹும்.... இல்லை.....? என்றாள்.
ஓரளவிற்கு கணிசமாக பால் வெளியே வந்திருந்தது.
செல்வியின் முகத்தில் வேதனை மறைந்து நிம்மதி தெரிந்தது. உறிஞ்சுவதை நிறுத்திவிட்டு நாக்கால் காம்பை நீவி நீவி நக்கிக் கொடுக்க, செல்வி என்னை தன் மார்போடு வைத்து இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்.
ராஜீவிடமிருந்து குரல் வந்தது.
என்னை விட, செல்வி தான் முதலில் முந்திக்கொண்டு தன் ஆடைகளை சரி செய்து கொண்டு விலகி ஓடினாள்.
செல்வி ஓடிப்போய் குழந்தையை ஆட்டுவது போல், நின்று கொண்டு ஆட்ட தொடங்கினாள்.
ராஜீவ் போதையில் தூக்கத்துல உளறிக் கொண்டு இருந்தான்.
நான் என் ரூமிற்கு வந்து விட்டேன்.
தீராத ஆசையோடு... மீண்டும் சந்தர்ப்பத்திற்காக காத்திருந்தேன்.
தொடரும்.....
மொபைல் வைத்திருப்பவர்கள் தயவு செய்து மெனு மூலமாக அடுத்த பாகத்திற்க்கு வரவும்.
நன்றி.
