கும்பகோணத்து இரவுகள்-03

தொடர்ச்சியா பதினைந்து நிமிடங்கள் இயங்கி
தன்னோட விந்து முழுவதையும் அவளுக்குள் பாய்ச்சினார்.
கடுமையான உடலுறவால் அவளுக்கு இடுப்பெல்லாம் நடுங்கியது.
மெல்ல அவரது இடுப்பை விட்டு கீழே இறங்கினாள்.
மெல்ல கீழே கிடந்த பாவாடையை எடுத்து மார்பில் கட்டிக் கொண்டு
வந்த வழியே திரும்பி போய் வீட்டை திறந்து
தன் அறைக்குள் இருந்த பாத் ரூமுக்குள் போய் கதவை சாத்திக் கொண்டு தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.
அவள் அழுதது, சந்துருவுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா போயிடுச்சு.

அடுத்த நாள் காலை, சந்துரு அதிசயமாக ஏழு மணிவரை தூங்கிக்கொண்டு இருந்தார்.
ராதா தான் வந்து எழுப்பினாள்.
அப்பவும் அழுது கொண்டே இருந்தாள்.
என்னைய மன்னிச்சுக்கம்மா…. என்னால என்னையவே கண்ட்ரோல் பண்ண முடியலை…..
நான் செஞ்சது தப்புதான்…. என்றார்.
மீண்டும் அழுது கொண்டே இருந்தாள்.
நான் தான் மன்னிப்பு கேட்டுட்டேனே…. அப்புறமும் ஏன் அழுதுகிட்டே இருக்கறே…. என்றார்.
இல்லை மாமா….. அம்மா இறந்துட்டாங்களாம்…..
ஹாஸ்பிட்டலில் இருந்து ஃபோன் வந்தது என்றாள்.
என்றைக்கும் இல்லாமல், ராதா என் தோள்களை தொட்டு,
நேத்து நடந்ததையே நினைச்சுகிட்டு இருக்காதீங்க…..
அம்மாவுக்கு செய்ய வேண்டிய காரியங்களை எல்லாம் நீங்கதான் செய்யனும்……
எழுந்துரிச்சு வந்து ஆகுற காரியங்களை பாருங்க மொதல்ல……
அப்புறம் இன்னொரு விசயம்….. என் புருஷன் கையில காசு எதுவும் குடுக்காதீங்க…..
குடிச்சுட்டு ரொம்ப ரகளை பண்ணுவார்…… என்று கூறிவிட்டு சென்றாள்.
சந்துரு மலைச்சுப் போய் உக்கார்ந்து இருந்தார்.
அம்மா இறந்த துக்கம் ஒரு பக்கம்…, இவள் என்னடான்னா,
நேத்து நடந்ததை எவ்வளவு ஈஸியா எடுத்துகிட்டு இருக்கிறாள் என்ற ஆச்சரியம் ஒரு பக்கம்….
வியந்து போய் கொஞ்ச நேரம் அமர்ந்திருந்தார்.
அவள் மீண்டும் வந்து, மாமா….. என்ன உக்கார்ந்தே இருக்கீங்க…..
வந்து ஆகிற காரியங்களை பாருங்க…. என்றாள்.
நான் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு எழுந்து பல் துலக்கிவிட்டு,
நேரே ஹாஸ்பிட்டலுக்கு ஓடினேன்.
ஹாஸ்பிட்டல் ஃபார்மாலிட்டிகளை எல்லாம் முடித்துக் கொண்டு,
அம்மாவை வீட்டுக்கு எடுத்து வந்து…., சொந்த பந்தங்களுக்கெல்லாம் தகவல் சொல்லிவிட்டு….,
எல்லா சாங்கியமும் செஞ்சு முடிச்சு….,
அன்று இரவு எட்டு மணிக்கு தகணம் பண்ணிட்டு பத்து மணி போல வீட்டுக்கு வந்தோம்.
ராதா நேற்று இரவு இரண்டு மணியிலிருந்து தூங்கவே இல்லை.
எல்லா வேலைகளையும் எடுத்து போட்டுகிட்டு செய்தாள்.
அம்மாவுக்கு படையல் போட்டு….., பந்தி போட்டு….,
எல்லோருக்கும் கடையில் ஏற்பாடு பண்ணியிருந்த சாப்பாடை பரிமாறினாள்.
அவள் புருஷன் மோகன் குடிச்சுட்டு கிடந்தான். ராதா சந்துருவை நன்றாக கவனித்துக் கொண்டாள்.
அவருக்கே அது ரொம்ப ஆச்சரியமா இருந்துச்சு.
அடுத்த நாள் பால் தெளித்து,
அடுத்த எட்டாம் நாள் கருமாதி வரைக்கும் அமைதியான முகத்துடனேயே இருந்தாள்.
அம்மா இறந்ததற்கு வந்திருந்த ராதாவின் தங்கச்சி மாலாவும், அவள் மகள் காமினியும் தான்
அவளுடன் உதவிக்கு இருந்தார்கள்.
ராதாவுக்கு கூட மாட ஒத்தாசைக்காக, மாலா கொஞ்ச நாள் இங்கேயே தங்கியிருந்தாள்.

கருமாதி முடிஞ்சு மூனாவது நாள்….., எல்லா காரியங்களும் ஆயிடுச்சு…..
கிட்டதட்ட எல்லா சொந்தக்காரர்களும் போயிட்டாங்க.
மாலா, அவள் பொண்ணு காமினி, மீனா மூனு பேரும் கடைவீதிக்கு போயிருந்தார்கள்.
ராதா நேராக இவரிடம் வந்து, நாங்க ஊருக்கு கிளம்பறோம் என்றாள்.
சந்துருவிற்கு தூக்கிவாரி போட்டுடுச்சு.
என்னம்மா அவசரம்….. அதுக்குள்ளாற கிளம்பறேன்னு சொல்றே…… என்றார்.
இல்லை மாமா அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னு வந்தோம்…..
நீங்களும் என்னென்னமோ பண்ணீட்டீங்க….. ரொம்ப நல்லது. இப்ப அம்மாவும் இல்லை…..
நாங்க ஊருக்கே கிளம்பறோம்…… என்றாள்.
என்னம்மா அன்னைக்கு கேட்டதுக்கு அதையெல்லாம் மனசுல வச்சுக்கலை……
அப்படி இப்படின்னு சொல்லிட்டு இப்ப வந்து இப்படி சொல்றியேம்மா….. என்றார் சந்துரு.
இல்லை மாமா இங்க இருந்தா என்னாலயும் சரி…., உங்களாலயும் சரி…..,
பழசையெல்லாம் மறக்க முடியாது…… திரும்ப திரும்ப நியாபகத்துக்கு வந்துகிட்டே இருக்கும்……
அது நம்ம குடும்பத்துக்கு நல்லதில்லை….. அதனால ஊருக்கு கிளம்பறோம்…. என்றாள்.
சரிம்மா….. உன் விருப்பப்படியே செய்…… ஆனால் நான் சொல்றதை ஒருமுறை கேட்டுட்டு,
நல்லா தீர்கமா யோசிச்சுட்டு ஒரு வாரம் கழிச்சு எனக்கு பதில் சொல்லு.
அதுக்கப்புறமா நீ ஊருக்கு போறதை பத்தி என்ன முடிவு வேணும்னாலும் எடு….
உம்புருஷனையும் கூட கலந்து பேசிக்க….. அதுக்கு அப்புறமா நீ முடிவு எடு…… என்றார் சந்துரு.
சரி சொல்லுங்க மாமா…..
கடவுள் தெரிஞ்சோ தெரியாமலேயோ உன்னைய இங்க கொண்டு வந்து சேர்த்து இருக்கிறார்.
எனக்கோ பொண்டாட்டியும் இல்லை…. புள்ளையும் இல்லை…..
இத்தனை ஏக்கர் நிலமும், தோப்பும், வீடும், யாருக்கு….? எனக்குன்னு யாரு இருக்கா.....?
எல்லாம் உம் பொண்ணுக்கும், உனக்கும் தான்….
மாமா பணம் என்ன மாமா பணம்…… மனுஷனுக்கு ஒழுக்கம் தான் மாமா முக்கியம்….
உங்க பணத்தை நீங்களே வச்சுக்கங்க…..