மலைத்தேன் - 02

ஒருவேளை யூரின் போனபோது, இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் பேசி முடிவு பண்ணி இருப்பாங்களோ
என்று எனக்குள் ஒரு சந்தேகம் தோன்றியது. அனால் இருவரையும் பார்த்தால் அப்படி தெரியவில்லை, 
ஒருவர் செய்வது ஒருவருக்கு தெரியாதபடிதான் நடந்து கொண்டனர்.
எனக்கோ இது புது அனுபவமாக இருந்தது. 
மனசு அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகர தொடங்கியது. 
காட்டு வழி பயணம் ஒரு வழியாக முடிவிற்கு வந்தது. 
அடர்ந்த காடும், அதன் மரங்களும் முடிந்து, கீழே சிறிது தூரத்தில் அவர்கள் சொன்ன ஆறு தெரிந்தது. 
மனதில் சந்தோஷம் வரும் வேளையில்..., தலையில் இடி விழுந்தது போல் மூவரும் அதிர்ச்சி அடைந்தோம்.
காரணம் ஆற்றில் வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. 
ஆற்றிற்க்கு அந்தப்புறம் கொஞ்சம் தூரத்தில் வீடுகள் தெரிந்தது. மழையும் நின்றபாடில்லை. 
காலை 9-30 மணி சுமாருக்கு ஆரம்பித்த மழை இன்னும் ஓயவில்லை. 
அந்த வீடுகளில் இருந்து பார்த்தாலும் நாங்கள் தெரிவதற்கு சான்சே இல்லை.
அப்படியே தெரிந்தாலும், யாராலும் எங்களை வந்து அழைத்து செல்ல முடியாது. 
ஏனென்றால், ஆற்றில் அவ்வளவு வெள்ளம் போய் கொண்டு இருந்தது. 
மழை விட்டால் தான் போகமுடியும். அப்படியே மழை விட்டாலும், அப்பவும் உடனே போகமுடியாது.  
ஆற்று வெள்ளம் ஓய குறைஞ்சது ஒரு ஏழு மணி நேரமாவது ஆகும் என்றாள் பாரு. 
ஆற்றை கடப்பதற்கு வசதியா, ஆற்றுக்கு குறுக்கே நாலு மரம் வெட்டி போட்டு இருக்கும். 
ஆனால் வெள்ளம் அதுக்கு மேல ஓடுது. தண்ணீரின் வேகம் குறையவும், அந்த மரங்கள் வெளியே தெரியவும், 
எப்படியும் கண்டிப்பாக மழை விட்டு, ஒரு நாலு மணி நேரமாவது ஆகும். 
மழையோ விடுவது போல் இல்லை. முதன் முதலாக சற்று பயம் தோன்றியது. 
அதை பாரு கவனித்து விட்டாள்.
பயப்படாதீர்கள், இங்கிருந்து சைடுல ஒரு அரை கல் தூரம் போனால், ஒரு பழைய ஏசு நாதர் கோயில் உள்ளது.
மழை விடும் வரை அங்கு இருக்கலாம், மழை விட்டதும் கிளம்பலாம் என்றாள். 
அங்கு செல்ல அரைமணி நேரம் ஆனது. 
அது ஒரு பழைய கருங்கல்லால் கட்டப்பட்ட ஒரு சிறிய அறை போல் தோன்றியது. 
மூன்று புறமும் கருங்கல்லால் அடைத்து வாசல் பகுதியில் ஜன்னல் போல ஒரு பெரிய சதுரமான இடத்தை காலியாக
விட்டு வைத்து இருந்தார்கள். ஆனால் உள்ளே ஏசு நாதரை காணவில்லை. 
அறைக்கு வெளியே, அதன் கூரையில் ஒரு சிலுவை அடையாளம் வைக்கப் பட்டிருந்தது.
உள்ளே நுழைந்தோம். உள்ளே யாரோ கூட்டி வைத்தது போல், தரை சுத்தமாகத் தான் இருந்தது. 
சுவற்றில் ஆனிகள் போல எல் ஷேப்ல, நிறைய இரும்பு கொக்கிகள் பதித்து இருந்தார்கள்.
அங்கிருந்து பார்த்தால் தொலைவில் நாங்கள் வந்த இடம் தெரிந்தது. 
மணி ஐந்தை நெருங்கி இருந்தது. வெளியே வெளிச்சம் கம்மியாக இருந்தது. 
காட்டில் சீக்கிரம் இருட்டிவிடும் என்று தோன்றியது. பள்ளத்தாக்கு பகுதி என்பதால் கடுமையான குளிர் இருந்தது.
எப்படி சமாளிக்க போகிறோமோ தெரியவில்லை என்றேன். 
பயப்படாதீர்கள் எங்களுக்கு இது பழக்கமான ஒன்றுதான்...., நாங்கள் உங்களுக்கு துனையாக இருப்போம்..... 
இந்த பகுதியில் கொடிய மிருகங்கள் எதுவும் இல்லை, யானைகள் மட்டும் தான் இருக்கு, 
நாம இருக்க இருக்கிற இடத்துக்கு யானைகளும் வரமுடியாது. ஏன்னா...?  இது சேறு அதிகமாக இருக்கிற இடம்.... .
நம்ம மூணு பேருக்கும் போதும் கவலைப்படாதீர்கள்.... சாப்பாடு கூட இருக்கிறது, என்றாள் பாரு
மழை முன்பை விட அதிகமாக பெய்தது. இங்கிருந்து ஆறு ஓடும் பகுதியையும் பார்க்க முடிந்தது.
எனக்கு குளிர் தாங்க முடியவில்லை பாட்டிலை எடுத்து மூன்று மொடக்கு உள்ளே ஊற்றினேன். 
கோதையிடம் நீட்டினேன், சற்றும் தயங்காமல் வாங்கி நாலு மொடக்கு உள்ளே ஊற்றினாள்,
பிறகு பாருவிடம் நீட்ட...., அவளும் வாங்கி சிறிது குடித்தாள். 
ராவா குடிக்கிற அளவுக்கு குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டு இருந்தனர். 
மெல்ல வெளியே இருட்ட தொடங்கியது. இப்பொழுது அவர்கள் இருவருக்கும் குளிர் விட்டதோடு இல்லாமல் சற்று போதையும் ஏறியிருந்தது. நான் என் ரெயின் கோட்டை கழற்றி கருங்கல் சுவரில் இருந்த பெரிய ஆனியில் மாட்டிவிட்டு சொட்டரை எடுத்து போட்டுக்கொண்டேன். 
ஈரமான பேண்ட்டை கழற்றி பிழிந்து அதை ஜன்னல் திட்டில் காய போட்டேன். 
பிறகு கைலியை கட்டிக்கொண்டு உள்ளிருந்து ஜட்டியை கழட்டி காயவைத்தேன். 
ஈரமான துனிகளை கழற்றியவுடன் குளிர் நன்கு குறைந்ததை உணர முடிந்தது.  
நீங்கள் காய வைக்கவில்லையா? என்று கோதையிடம் கேட்டேன். 
உங்களுக்கு மாத்து துனி இருக்கு, எங்களுக்கு கொண்டு வந்த துனியும் நனைந்து விட்டது... என்ன செய்யறது என்றாள். 
இப்படியே இருந்தால் விடிவதற்குள் ஜன்னி வந்து விடும் பார்த்து கொள்ளுங்கள் என்றேன். 
இங்கு நம்மைத் தவிர, வேறு யாருமில்லை, 
எதுவாக இருந்தாலும் நாம்தான் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவி பண்ணி கொள்ள வேண்டும்.
ஆபத்துக்கும், அவசரத்துக்கும் தப்பில்லை அப்புறம் உங்க விருப்பம், என்றேன். 
வெளியே லேசான வெளிச்சமே இருந்தது. 
கோதை பாருவை பார்த்தாள். 
பாரு இன்னும் இருட்டட்டும் பொறு.... என்றாள். 
எனக்கு ரொம்ப குளுருதுன்னு சொல்லிட்டு, கோதை தன் புடவையை மட்டும் அவிழ்த்து அங்கிருந்த இரண்டு ஆனிகளில் முடிச்சு போட்டு காய வைத்தாள். 
பாரு அதை பார்த்து விட்டு தானும் புடவையை மட்டும் அவிழ்த்து காய வைத்துவிட்டு, 
ஜன்னல் திட்டு அருகில் நின்று வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். 
கோதை இங்கும் அங்குமாக கிடந்த சின்ன சின்ன கற்களை எடுத்து ஓரமாக போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். 
மலை ஜாதி பெண்களுக்கு, இப்படி ஜாக்கெட்டும், பாவாடையுடனும் இருப்பது ஒன்றும் புதிதல்ல,
பழகிப் போன ஒன்றுதான். அதனால் அவர்கள் அதை பெரிதாக கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தனர். 
எனக்குள்ளே தான் ஏதோ ஒரு சலனம் தோன்றியிருந்தது. 
திருட்டுத்தனமாக அவர்கள் இருவரின் அங்கத்தின்  மேடுபள்ளங்களை பார்வையால் விழுங்க ஆரம்பித்தேன். 
நான் இன்னொரு ரவுண்டு குடிக்க பாட்டிலை வெளியே எடுத்தேன்.      
ஆனால் அதை பாரு வாங்கி இன்னொரு ரவுண்டு குடித்தாள். 
நன்கு திரண்ட மார்பகங்கள் பாருவிற்கு, திரண்ட மார்பகங்கள் என்றால்,  பெரிய மார்பகங்கள் அல்ல. 
ஒரு நல்ல திரண்ட தேங்காய் என்ன அளவு இருக்குமோ, அதே அளவிலான  மார்பகங்கள். 
நான் அவள் மார்பகங்களை கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பதை அவள் கவனித்தாலும், 
அவள் அதை கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தது, எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் தைரியத்தை கொடுத்தது. 
வெளியே லேசாக இருட்ட தொடங்கியிருந்நது. உள்ளே அரைகுறையான வெளிச்சமே இருந்தது. 
கோதை தான், குளிர் தாங்க முடியாமல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். 
ஏங்க.... இவ்வளவு குடிச்சுமா... இன்னும் உங்களுக்கு குளிர் போகலை....? என்றேன். 
உடனே கோதை, நீங்க காய்ஞ்ச துனியை போட்டுகிட்டீங்க..... நாங்க அப்படியா இருக்கோம்...? 
ஈரமான ஜாக்கெட்டும், ஈரமான பாவாடையையும் கட்டிகிட்டு இருக்கோம்.... அப்புறம் எப்படி குளிர் போகும்.... என்றாள். 
ஏய்.... நாம மூனு பேர் மட்டும் தானே இருக்கோம், சங்கோஜப்பட்டு குளுருல உடம்பை கெடுத்துக்காதீங்கன்னு 
அவர்தான் ஏற்கெனவே சொல்லிட்டாரே......டீ...  
குளுரு தாங்க முடியலேன்னா, கழட்டி போட்டுட்டு உக்காரு. 
அதான் இருட்டிப்போச்சே அப்புறம் என்னத்துக்கு தயங்கறே...? என்று சொல்லிக் கொண்டே 
தன் ஜாக்கெட்டையும் பாவாடையையும் கழட்டி ஜன்னல் திட்டில் காயவைத்தாள். 
நன்றாக இருட்டியிருந்ததால் எதுவும் என் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. 
சிறிது நேரம் அமைதியாக சென்றது. 
அப்புறம் பட் பட்டென்று சன்னமான ஓசை கேட்டது. ஓ... கோதையும் ஜாக்கெட்டை கழற்றுகிறாள் என்று புரிந்தது. 
இந்த அடர்ந்த காட்டுக்குள் மின்னல் வெளிச்சம் கூட கம்மியாக தான் வந்தது. 
அப்படி வந்த வெளிச்சத்தில் பாருவின் நிர்வாண உடம்பு, ஒரு வினாடி கண்ணுக்கு காட்சி தந்து மறைந்தது. 
கோதையை காணவில்லை. புடவைக்கு அந்தப் பக்கமாக நிற்பாள் போல, என்று நினைத்துக் கொண்டேன். 
சற்று நேரம் போன பின், பாரு எனக்கு பக்கத்தில், சைடில் இருந்த சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள். 
அதுக்கப்புறம் கொஞ்ச நேரம் கழித்து கோதை வந்து எனக்கு எதிரில் இருந்த சுவரில்
சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள். 
இருட்டுதானே என்று காலை மடக்கி குத்துக்கால் போட்டு உட்கார்ந்து இருந்தாள். 
அவ்வப்போது வந்த மங்கலான மின்னல் வெளிச்சத்தில் இருவரின் நிர்வாண உடம்பும் கண்ணில் பட்டு
எனது மூடை ஏற்றிவிட்டன. கண்கள் மெல்ல மெல்ல இருட்டுக்கு பழகி இருந்தது. 
அந்த இருட்டிலும் அவர்களின் நிர்வாண உடம்பை என்னால் ஓரளவிற்கு பார்க்க முடிந்தது. 
கோதைக்கு சற்று சிறியதான மார்பகங்கள் என்றாலும் கைக்குள் அடங்கக் கூடியது,
காம்புகள் மட்டும் சற்றே நீளமாதாக தெரிந்தது. 
குளிருக்கு இன்னும் கொஞ்சம் விரைப்பாக இருப்பது போல் தெரிந்தது.
இருட்டுக்குள் தெரிந்த அவளுடைய மார்பகங்கள் என்னை சூடேற்றியது. 
நான் கோதையின் மார்பகங்களை பார்த்துக்கொண்டு இருப்பதை பாருவும் இருட்டில்
கவனித்து கொண்டுதான் இருந்தாள். 
நான் சிறிது நேரம் கண்களை மூடி கொண்டு அமைதியாக, என் மனதை அடக்க முயற்சி செய்து கொண்டு இருந்தேன். 
நன்கு இருட்டிவிட்டது,  இப்பொழுது மழையுடன் இடியும் சேர்ந்து கொண்டது. 
இருவருக்கும் கச்சிதமான இடுப்பு மற்றும் பின்புறம். தொந்தியே இல்லாத வயிற்றுப் பகுதி, 
அந்தரங்க உறுப்பில் மட்டும் கோதையை விட பாருவிற்கு முடிகள் அதிகமாக கொச கொசவென்று இருந்தது. 
பாருவிற்கு தொடை கோதையை விட கொஞ்சம் பெருசு. கோதைக்கோ அளவான தொடைகள்.  
பாரு பாட்டில் தருமாறு கேட்டாள். 
நான் இங்க வந்து உக்காரு... நான் குடிக்கவும் வசதியா இருக்கும்.... என்றேன். 
இதற்காகவே காத்திருந்தது போல் சட்டென்று வந்து அருகில் அமர்ந்து கொண்டாள். 
உடனே எனக்கும் வேணும் என்று கோதையும் அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள். 
பாட்டிலில் மீதமிருந்த முக்கால்வாசி  ஸ்காட்சை காலி செய்ய ஆரம்பித்தோம். 
இருவரும் எனக்கு இருபுறமும் அமர்ந்து கொண்டனர். 
மூவரும் ஆளுக்கொரு மொடக்கு என்ற அளவில் குடித்துக் கொண்டே மழையை
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.
என்னதான் அறைக்குள் இருந்தாலும் சுழன்று சுழன்று அடித்த சாரலில், 
எனது சொட்டரும் கைலியும் ஈரம் ஆனதை, கோதை தான் என்னிடம் சொன்னாள். 
உங்க துனியும் தான் நனைஞ்சு போச்சே காய வைக்கலாம்ல.... என்றாள். 
நான் சற்று சங்கோஜப் பட்டேன். 
பொம்பளைங்க நாங்களே இருட்டுகுள்ளே இப்படி இருக்கோம். 
நீங்க ஆம்பளை இவ்வளவு வெட்கப்படுறீங்களே.... என்றாள் கோதை. 
நீங்க ரெண்டு பேரும் பொம்பளைங்க, அதுவுமில்லாம கல்யாணமானவங்க உங்களுக்குள்ளே ஒன்னும் தெரிவிச்சுக்காது.... 
நான் வெளி ஆள், எனக்கு கொஞ்சம் கூச்சமா தான் இருக்கும். 
நீங்க தானே சொன்னீங்க, நாம மூனு பேர் தானே இருக்கோம், கூச்சப்படாதீங்கன்னு...
இப்ப என்ன உங்களுக்கு மட்டும் புதுசா கூச்சம்....? என்றாள் பாரு. 
பிறகு எழுந்து நின்று சொட்டரையும், கைலியையும் கழற்றி காய வைத்து விட்டு, இருட்டில் தடவியபடி
அவர்களை தேடி வந்து அமர்ந்தேன். பாட்டிலை வாங்கி ஒரு மொடக்கு குடித்தேன். 
புதுக்கோட்டையில் இருந்த என்னையும், குன்னூருக்கு அருகில் இருந்த இந்த ரெண்டு பெண்களையும், 
விதி இன்றிரவு காட்டுக்குள் அம்மணமாக உட்கார வைத்து இருந்தது. 
இருட்டில் இருந்தாலோ, அல்லது வேறு வழியில்லை என்பதை நன்கு உணர்ந்ததாலோ, 
மூவரும் அம்மனமாக இருப்பதற்கு பழகி விட்டிருந்தோம். 
என்ன ஒன்னு.... எனது ஆணுறுப்பின் விறைப்பை மட்டும் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தவித்தேன். 
நான் சற்று போதை ஏறி இருந்ததால், பாட்டிலை கால்களுக்கு இடையில் வைத்திருந்தேன்.
அவர்கள் இருவருக்கும் கூட நன்றாகவே போதை ஏறி இருந்தது. 
என்னிடமிருந்து பாட்டிலை வாங்குவதற்கு பாருவும் போதையில் இருட்டில் கையை துலாவினாள். 
பாரு துலாவும் போது அவள் கை எனது பிறப்புறுப்பில் பட்டது.  
பாரு சற்று தடுமாறினாலும் சுதாரித்து கொண்டு பாட்டிலை எடுத்து ஒரு மொடக்கு குடித்துவிட்டு
சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்தாள். பிறகு மீண்டும் எடுத்த இடத்திலேயே வைக்க, 
இம்முறை நன்றாகவே என் ஆணுறுப்பில் அவள் கை உரசியது. சற்று பொறுமையாகவே கையை எடுத்தாள்.
நேரம் சென்று கொண்டே இருந்தது. 
இருவரும் என்னை நெருங்கி இருப்பதை பார்த்தால், ஏற்கனவே இருவரும் முடிவு செய்துவிட்டது போல் தோன்றியது. 
கிளம்பும் போதா....., இல்லை வரும்போதா......., ஒருவேளை மருந்து தடவும் போதா......., எனக்கு புரியவில்லை. 
எதற்கும் நாம் கொஞ்சம் அடங்கியே இருப்போம்னு நான் முடிவு செய்தேன். 
கால சூழ்நிலை சும்மா விடுமா?