Mrs. முகுந்தன்-006

நல்லவேளை தண்ணி கொஞ்சமாவது வெதுவெதுப்பா வந்தது.
வேற நைட் டிரெஸ் துலாவும் போது தான் எல்லா துனியும் அழுக்குல கிடக்குதுன்னு தெரிந்தது.
மூன்று நாளாக வாஷிங் மெஷின் போட மறந்து போய் இருந்தேன்.
என்னோட பெரிய பனியன் ஒன்று இருந்தது.
அதை எடுத்து மாட்டிவிட்டு படுக்க வைத்தேன்.
அவனுக்கு முழங்கால் வரை வந்தது.
நாளை எனக்கும் துனிமனி இல்லை என்று தெரிந்தது. தலையில் கை வச்சு கிட்டே வந்து படுத்தேன்.
அருண் அவனோட இடத்தை விட்டு என் இடத்திற்கு அருகில் வந்து படுத்திருந்தான்.
அவ்வளவு சுத்தக் காரன்.... எல்லாம் உஷார் தான்....
வெளியே மழை பெய்து கொண்டேயிருந்தது.
அம்மா மேல கையை போட்டுக்கம்மா... என்றான். நானும் அவன் மேல் கை போட்டு படுத்துக் கொண்டேன்.
அவன் வெறுமனே மெல்லிய பணியன் மட்டும் போட்டிருந்ததால்,
என் கை அவன் குஞ்சில் பட்டதும் எனக்கு உடனேயே உணர்வு தெரிந்தது.
லேசாக கையை நகர்த்தி தள்ளி வச்சுகிட்டேன்.
நெண்டிகிட்டே படுத்திருந்தான்.
அவன் ஒவ்வொரு முறை நெண்டும் போதும் அவன் தோள் பட்டை என் மார்பகங்களில் மாறி மாறி அழுந்தியது.
நானும் ஏதோ தூக்கத்தில் புரள்கிறான் போலன்னு விட்டுட்டு தூங்க முயற்சி செய்தேன்.
கொஞ்ச நேரத்தில் என் கை யதார்த்தமாக திரும்பவும் அவன் குஞ்சில் பட்டது.
அது நீண்டு போய் இருந்தது.
ஓ... இதுக்கு தான் பையன் நெண்டிகிட்டே இருந்தானா... என்று தோன்றியது.
என் கை ஜஸ்ட் அது மேல பட்டுகிட்டு மட்டும்தான் இருந்தது.
அது ரொம்ப நேரம் வின்னு வின்னுன்னு விடைச்சுகிட்டே இருப்பதை உணர முடிந்தது.. அவன் அப்படியே தூங்கிவிட்டான்.
நானும் சிறிது நேரத்தில் உறங்கிப் போனேன்.
அடுத்த நாள் காலை எட்டு மணிக்கு தான் எழுந்தேன்.
அப்பொழுது தான் என் ப்ரா கழற்றப்பட்டு இருப்பதையும், ஜட்டி கீழே இறக்கி விடப்பட்டு இருப்பதையும் அறிந்தேன்.
இவன் ஏதோ பண்ணியிருக்கிறான் என்று புரிந்தது. எதுவும் பேசாமல் எழுந்து குளிக்க போய்விட்டேன்.
எனக்கு அவனை தயார் செய்வது கொஞ்சம் ஈஸியாக தான் இருக்கும்னு தோனுச்சு.
மகனையே தயார் செய்பனும்னு நினைக்கும் போது கொஞ்சம் சங்கடமும், மனசுக்குள் கொஞ்சம் வலியும் இருந்தது தான்.
இருந்தாலும் வேறு வலியில்லை. பன்ணிரெண்டு வயதில்..,
மகனும் அவனுடைய முதல் உடலுறவு காட்சியை பார்த்து விட்டான்.
அதுவும் பெற்ற தாயினுடையது... தனக்கு அருகிலேயே..., தன் வயசுல இருக்கிற...., தன் நண்பனோடயே...,
தன் அம்மா உடலுறவு கொள்வதை பார்த்தவன், இனி எந்த நிலைக்கு போவான் என்று நன்றாக புரிந்தது.
தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ, இது நடந்து போச்சு. அதன் மூலம் தனக்கு ஒரு நல்ல ஐடியாவும் கிடைச்சுடுச்சு.
இனிமேல் இதை பாவம், தப்பு, என்று புலம்புவதெல்லாம் சுத்த வேஸ்ட்.
எடுத்த காரியத்தை வெற்றிகரமா முடிக்கிற வழியைக் தான் இனி பாக்கனும்.
உண்மையாலுமே இதை ரகசியமா வச்சுகிட்டா, இதைவிட ஒரு நல்ல வழி கிடைக்காது.
இது தப்பில்லைன்னு மனசுல உறு ஏற்றனும்.
மனசுல ஸ்டிராங்கா நின்ன எந்த விசயமும் தப்பா தோன்றாது.
எல்லாரும் சினிமா தாயையும், கதைகள்ல வர்ற தாயையும் பார்த்து பார்த்து...., இதுதான் வாழ்க்கை.
இப்படி தான் வாழனும் என்று முடிவு பண்ணி நிறைய விசயங்களை இழந்து,
வாழ்கிற கொஞ்ச காலத்துல கிடைக்கிற மொத்த சந்தோஷத்தையும் இழந்து விட்டு நிற்பது போல நாமும்
இருக்க கூடாதுன்னு நினைத்தேன்.
இதுல ஈடுபடுகிற ரெண்டு பேருக்கும் இது தப்பில்லைன்னு தோனுச்சுன்னா அதுவே போதும்னு முடிவுக்கு வந்தவளாக,
காரியத்தில் இறங்க தயாரானேன். இனி பின்னோக்கி போகிற எண்ணம் கிடையாது என்ற உறுதியுடன் இருந்தேன்.
தெளிந்த முடிவுடன், தெளிவான முகத்துடன் பாத்ரூமை விட்டு வெளியே வந்தேன்.
எல்லாம் பாத்ரூமோட சரி.... உள்ளே அவ்வளவு வசனம் பேசிய மனசு...,
வெளியே வந்ததும் பழைய படி தாய் மகன் சென்ட்டிமென்ட்-ல மடங்கி நின்னுகிச்சு.
முடிஞ்ச வரை பார்க்கலாம், ரொம்ப உறுத்துச்சுன்னா விட்டுறலாம் என்ற முடிவில்,
ஹால்ல இருக்கிற கண்ணாடி கிட்டே போகாமல், பெட்ரூம்ல இருக்கிற கண்ணாடி கிட்டே போய் நின்னேன்.
காலை மணி ஒன்பதை நெருங்கி இருந்தாலும் அறையில் மிக மங்கிய வெளிச்சமே இருந்தது.
அந்த அளவுக்கு கனமான திரைசீலையை ஜன்னல்ல போட்டிருந்தோம்.
கரெண்ட் இல்லை. அதனால லைட் போட முடியலை.
அறையில் இருந்த அந்த வெளிச்சமே போதும்... ஒரு ஆள் என்ன செய்யறாங்கன்னு ஓரளவுக்கு தெளிவா பார்க்க முடியும்.
கண்ணாடியில அருண் தூங்கி கிட்டு இருக்கிறதை பார்க்க முடிஞ்சுது.
அவனை பாத்துகிட்டே, வார்ட் ரோபுல டிரெஸ்ஸை துலவிகிட்டு இருந்தேன்.
அதையும் இதையும் உருட்டவும் லேசா சத்தம் வந்தது. அருண் தூக்கம் கலைந்து புரளுவது தெரிந்தது.
கொஞ்ச நேரம் அப்படியே அமைதியாக இருந்துவிட்டு, திரும்பவும் தேடினேன்.
சத்தம் வருவதை தவிர்க்க முடியவில்லை. அருண் நல்லாவே முழிச்சுகிடடான்.
என்னை பார்ப்பதை கண்ணாடி வழியாக கவனித்தேன்.
மீண்டும் கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தேன். அருண் கண்ணை மூடி மீண்டும் தூங்க தொடங்கினான்.
ஒரு ஹாஃப் நைட்டியை எடுத்து கட்டில் மேல் வைத்து விட்டு,
மார்பு வரை கட்டியிருந்த துண்டை அவிழ்த்து தலையை துவட்டி ஆரம்பித்தேன்.
நான் சாவகாசமாக தலையை துவட்டிக் கொண்டு இருந்தேன்.
கட்டிலின் கால்மாட்டு பகுதியில் சற்று தள்ளி ஓதுங்குன மாதிரி தான் வார்ட்ரோபும் கண்ணாடியும் இருந்தது.
தலையை துவட்டி முடித்து விட்டு, மேலே எதுவும் போடாமல் கீழே ஜட்டியை மட்டும் போட்டுக் கொண்டு,
நைட்டியை தளர்வாக அணிந்தபடி, இடுப்பில் முடிந்து கொண்டேன்.
அருண் படுத்துக் கொண்டே இது அத்தனையும் கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பதை நான் கவனிக்கவில்லை.
நிதானமாக தலையை ஒதுக்கிக் கொண்டு திரும்பினேன்.
அருண் நான் திரும்புவதை பார்த்ததும், வேகமாக படக்குன்னு கண்களை மூடி கொள்வதை அப்பொழுது தான் கவனித்தேன்.
தூங்குற மாதிரி நல்லாவே நடித்தான். நேத்து ராத்திரி, நான் அவனுக்கு முழங்கால் வரை போட்டு விட்டிருந்த பணியனை முட்டிக்கிட்டு....‌, அவன் குஞ்சு கோபுரம் போல கூடாரம் போட்டுகிட்டு அவனை காட்டிக் கொடுத்துடுச்சு.
எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. பாவம் சின்னப் பையன் தானே. இதெல்லாம் புரிய இன்னும் நாளாகும்.
அவன் என்னதான் பண்றான்னு பார்க்க.... நான் வேண்டும் என்றே, அவன் அருகில் அமர்ந்து அவன் குஞ்சுல கை படாம,
குஞ்சை ஒட்டி பக்கத்துல கையை வச்சு உலுப்பினேன்.
அருண் எழுந்திரி.... மணி பாரு ஒன்பதாயிடுச்சு... எழுந்திரி... என்றேன்.
அவனோ அப்பொழுது தான் எழுந்திரிப்பதை போல,
தூக்கம் வருது மம்மி இன்னும் கொஞ்ச நேரம் மம்மி ப்ளீஸ்... என்றான்.
எவ்வளவு பெரிய பொய் சொல்றான்.
இவனையெல்லாம் கண்டிப்பா வெளியே விட்டா கெட்டு போயிடுவான் என்று மனதில் நினைத்தபடியே,
எழுந்திரிச்சு வா அருண் காம்ப்ளான் போட்டு தர்றேன் குடிப்பே... ன்னு சொல்லிட்டு எழுந்திரிச்சு வெளியே வந்தேன்.