ஶ்ரீரங்க பட்டிணம் -002

எங்க அம்மாவோட பெரியக்காவோட பையன். அம்மாவோட அக்கான்னா, நேரடியா அக்கா இல்லையாம். பாட்டிகள் வகையில,
பெரிய பாட்டியோட பேத்தியாம். எனக்கு அண்ணன் முறை வருதுன்னு அம்மா சொல்லுவா.
அந்த அண்ணா காலேஜ் படிச்சுட்டு இருக்காங்க. நான் வயசுக்கு வர்றதுக்கு முன்னாடி எப்பவும் அவங்க
ஆத்துலயே தான் இருப்பேன். இப்பவும் நான் இங்க வர்றதுக்கு எல்லாம் அம்மாவும் அப்பாவும் ஒன்னும் சொல்றதில்லை.
பட்டாபி அண்ணா வீட்டுக்கு போறேன்னு சொன்னா எதுவும் சொல்லமாட்டா தான்.
ஆனா நான் தான் அந்த அண்ணா தொட்டு தொட்டு பேசறதால, பயந்துகிட்டு அதிகமா வர்றதில்லை.
ஒரு நாள், அம்மா போய் நம்ம வீட்டு டிஃபன் பாக்ஸ் அங்க இருக்கு, அதை வாங்கிட்டு வாடீன்னு அனுப்பி விட்டா.
எப்பவுமே நான் அம்புஜம் மாமின்னு பெயர் விட்டு கூப்பிடுகிட்டே தான் போவேன்.
அன்னைக்கு, ஏதோ நெனைப்புல, கதவு வேற திறந்தே கிடக்கவும், எதுவும் பெயர் சொல்லி கூப்பிடாமலேயே
உள்ளாற போயிட்டேன். எப்பவும் முன்னாடி ரூம்ல பட்டாபி அண்ணா இருப்பாங்க. அன்னைக்கு ரூம்ல அண்ணாவை காணலை.
மாமி ரூம்ல போய் எட்டி பார்த்தேன். ம்ஹூம் அவளையும் காணலை. பின்னாடி கொல்லை பக்கம் போனேன்.
பாத் ரூம்ல பட்டாபி அண்ணா செவுத்து பக்கமா திரும்பி நின்னுண்டு, குனிஞ்சு வேஷ்டிக்குள்ள கையை விட்டு ஏதோ
பண்ணிகிட்டு இருந்தாங்க.
நான் மெல்ல பாத் ரூம் கதவண்டை போய், என்னண்னா பண்றேள்னு கேட்டவுடனே, அந்த அண்ணா பயந்து போய்,
வெடுக்குன்னு வேஷ்ட்டியை கீழ விட்டுட்டு திரும்பினாங்க. முகமெல்லாம் வெளிறிப் போயிடுச்சு.
நீதானா… நான் பயந்தே போயிட்டேன்னு சொல்லிட்டு, என்ன வேனும்னு கேட்டுகிட்டே வெளிய வந்தாங்க.
மாமி எங்கன்னு கேட்டேன். மாமி கிச்சா மாமா வீட்டுக்கு போயிருக்கா… உனக்கு என்ன வேணும்னு கேட்டாங்க.
அம்மா டிஃபன் பாக்ஸ் வாங்கிட்டு வரச் சொன்னா என்றேன்.
உங்காத்துதா…? எங்காத்துதான்னு கேட்டாங்க.
எங்காத்து டிஃபன் பாக்ஸ் தான் என்றேன்.
உங்க ஆத்து டிஃபன் பாக்ஸுன்னா உள்ளாற சமையறையில இருக்கு போய் தேடி எடுத்துக்க.
இல்லேன்னா மாமி வர்ற வரைக்கும் வெயிட் பண்ணுன்னு சொன்னாங்க.
நானே எடுத்துக்கிறேன்னு சொல்லிட்டு, சமையலறையை நோக்கி போனேன். போகையில வாசல் கதவை தாழ்
போட்டுட்டு போடீன்னாங்க.
ம்ம்… சரின்னு சொல்லிட்டு சமையலறைக்கு வந்தேன். மாமி நிறைய பாத்திரம் விலக்கி அடுக்கி வச்சிருந்தா.
எங்க ஆத்து டிஃபன் பாக்ஸை அடுப்பங்கரை ஷெல்ஃபுல ரொம்ப மேல வச்சிருந்தா. எதையாவது பிடிச்சு ஏறலாம்னு பார்த்தா,
ஒரு வசதியும் இல்லை. பக்கத்துல கிடந்த ஸ்டூலை எடுத்தா அது ஆடிண்டு இருந்தது.
வேற வழியில்லாமல் பட்டாபி அண்ணனையே கூப்பிட போனேன். இந்த முறை பாத் ரூம் கதவு சாத்தியிருந்தது.
எனக்கு ஒரு சந்தேகம் வரவே, கதவு ஓட்டை வழியா உள்ளாற பார்த்தேன். பட்டாபி அண்ணா திரும்பவும் செவுத்தை பாத்து
நின்னுகிட்டு, வேஷ்ட்டியை விலக்கி என்னமோ பண்ணிகிட்டு இருந்தாங்க. கையில அப்பா சவரம் பண்ற ரேசர் வச்சிருந்தாங்க.
எனக்கு ஒன்னும் புரியலை. நான் மீண்டும் தள்ளி வந்து நின்னுண்டு, பட்டாபி அண்ணா நீங்களே வாங்க…ன்னு கூப்பிட்டேன்.
செத்த பொறுடீ வர்றேன்னு சத்தம் கொடுத்தாங்க. நான் அமைதியா நின்னுண்டு இருந்தேன்.
ஒரு ரெண்டு நிமிஷத்துல வெளிய வந்தாங்க. ஏண்டீ சும்மா கூப்டுண்டே இருக்கே… என்னடீ வேணும் நோக்கு...ன்னாங்க. வேஷ்ட்டிக்குள்ளே இடுப்புக்கு கீழே ஏதோ பெருசா துருத்திண்டு இருந்துச்சு.
டிஃபன் பாக்ஸ் மேல இருக்கு. எனக்கு எட்டலை, நீங்களே வந்து எடுத்து கொடுங்கோ… என்றேன்.
சரி வான்னு எனக்கு பின்னாடியே வந்தாங்க.
குளிக்காமல் பாத் ரூம்ல என்னண்னா பண்ணிண்டு இருந்தேள்… என்றேன்.
ம்ம்… சவரம் பண்ணிண்டு இருந்தேண்டீ…ன்னு சொன்னாங்க.
பொய் சொல்லாதீங்கோ… முகத்துல தாடி அப்படியே இருக்கு… என்றேன்.
அவசியம் தெரிஞ்சுக்கனுமா… வேணும்னா காட்டவா, பாக்கறியா…