ஶ்ரீரங்க பட்டிணம் -003

ஆனா நான் முழு மனசோட கிளம்பலை. மனசுக்குள்ளாற அங்க இருக்கனும்னு தான் தோனித்து.
டீ…டீ…டீ.. என்னடி சுந்தரி இப்படி விட்டுட்டு போறே… உன்னைய நான் என்ன கடிச்சா திண்ணுறப் போறேன்…
வாடீ… வந்து எடுத்து கொடுத்துட்டு போடீ…ன்னு சொல்லவும், நான் கொஞ்சம் யோசிச்சேன்.
பட்டாபி அண்ணாவை பார்க்கவும் பாவமா இருந்துச்சு. பரீட்சைன்னு வேற சொல்றார்,
சரி எடுத்து கொடுத்துட்டு தான் போலாமே… என்று முடிவு செய்தேன்.
இது எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்ட சமாதானமே தவிர, நிஜத்துல என்னையை அறியாமலேயே, அவரோட செய்கை
எல்லாம் பிடிச்சு தான் இருந்தது. நேத்து மாதிரி என்னோட ஜட்டியை இறக்கிவிட்டு அதே மாதிரி செய்வாருன்னு தான்,
நானும் இன்னும் கிளம்பாமல் போக்கு காட்டிகிட்டே நிக்கிறேன்.
திரும்பவும் என்னோட பாவாடையை தொடை வரைக்கும் சுருட்டி பிடிச்சுகிட்டு,
ம்ம்ம்…. தூக்குங்கோ… என்றேன்.
பட்டாபி அண்ணா என் முன்னாடி பக்கமா வந்து நின்னு, என் தொடையோடு கட்டி பிடித்து தூக்கினார்.
கரெக்ட்டா என்னோட யூரின் போற இடம், அவரோட முகத்துக்கு நேரா இருந்துச்சு.
அவரு சொன்ன நோட்டு, கொஞ்சம் உயரத்துல இருந்துச்சு. அதை எடுக்கறதுக்காக பாவாடையை விட்டுட்டு,
கை ரெண்டையும் மேலே தூக்கினேன். பிடிச்சுகிட்டு இருந்த என் பாவாடை அவரோட முகத்துல
விழுந்து, முகத்தை மூடிகிச்சு.
பட்டாபி அண்ணா பாவாடைக்குள்ளாற ஏதோ பண்ண ஆரம்பிச்சாங்க.
நானும் அவரு சொன்ன நோட்டை எடுக்க முயற்சி பண்ணினேன். ம்ஹூம்… எனக்கு எட்டலை.
அண்ணா எட்ட மாட்டேங்குது. இன்னும் சித்த தூக்குங்கோ… என்றேன்.
அவ்வளவு தாண்டீ தூக்க முடியும். இதுக்கு மேல தூக்கனும்னா, நீ என் தோள் மேல ஏறி உட்கார்ந்தா தான் முடியும்.
நல்லா டிரை பண்ணுடீ…ன்னு சொல்லிட்டு, திரும்பவும் என்னோட யூரின் போற இடத்தை
மோந்து மொந்து பார்க்க ஆரம்பிச்சுட்டார்.
அவரோட மூக்கு பட்டு பட்டு, எனக்கு அந்த இடத்துல லேசா புறு புறுங்க ஆரம்பிச்சுது. எனக்கும் நல்லா இருக்கவும்,
நான் கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இருந்தேன். கொஞ்ச நேரத்துல, பட்டாபி அண்ணா என்னோட யூரின் போற இடத்தை
பல்லால மெதுவா கடிக்க ஆரம்பிச்சார்.
நானும் அண்ணா எட்ட மாட்டேங்குது, எட்ட மாட்டேங்குது…ன்னு சொல்லிகிட்டே கம்முன்னு இருந்தேன்.
பட்டாபி அண்ணா ஜட்டியை மேலாவுல கடிச்சு கடிச்சே, அதை ஓட்டை பண்ணிண்டுட்டார்.
ஒத்தை கையில என்னைய பிடிச்சுண்டே, இன்னோரு கையை பாவடைக்குள்ளே விட்டு என்னமோ செய்தார்.
துனி கிழியிற சத்தம் கேட்டுச்சு. அடிக்கடி யூரின் பட்டு பட்டு, ஜட்டியில அந்த இடம் ஏற்கனவே இத்து போயிருந்ததால,
அவரு கையை வச்சு இழுத்ததும் டக்குன்னு ஜட்டி கிழிஞ்சிருச்சு.
அண்ணா என்ன பண்றேள்… இறக்கி விடுங்கோ… எட்ட மாட்டேங்குது என்றேன்.
பட்டாபி அண்ணா ஏதும் பேசாமல் இறக்கி விட்டுட்டார்.
என் தோள்ல ஏறி உட்கார்ந்து ஒரு முறை டிரை பண்ணி பாறேண்டீ… என்றார்.
இது தான் லாஸ்ட் தடவை, அப்படி எட்டலைன்னா, என்னைய விட்டுறனும்… சரியா…? என்றேன்.
சரி… வா வந்து என் தோள்ல ஏறிக்கோ… என்றார்.
என் ஜட்டியை வேற கிழிச்சிட்டேள்… அம்மா கேட்டா நான் என்ன சொல்றதாம்…?
நான் எங்கேடீ கிழிச்சேன்… நேக்கு எதுவும் தெரியாதுடீ… என்றார்.
பொய் பேசாதேள்… எனக்கு ஜட்டி கிழிஞ்ச சத்தம் கேட்டுச்சு… என்றேன்.
அப்படியெல்லாம் ஏதும் இருக்காதுடீ, எங்கே காட்டு பார்க்கலாம்… என்றார்.
நானும் விவரம் தெரியாமல், பாவாடயை தூக்கி காட்டினேன். பட்டாபி அண்ணாவும் அந்த இடத்துல கையை வச்சு பார்த்தாங்க.
ஆமாடீ லேசா கிழிஞ்சிருக்கு, என்று அந்த ஓட்டைக்குள் விரலை நுழைச்சார். அது நேரா என்னோட யூரின் போற
துவாரத்துக்குள்ளேயே நுழைஞ்சிருச்சு. எனக்கு ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு.
அண்ணா கையை எடுங்கோ, ஒரு மாதிரி இருக்கு… என்றேன்.